Slow Travel

Διαλέξαμε να κάνουμε μια περιήγηση σε αξιοθέατα στα δυτικά της πόλης, ξεκινώντας από το παλιό Ολλανδικό κάστρο που ήταν σε ένα λόφο με μπόλικες μαϊμούδες, από το γνωστό τζαναμπέτικο είδος των Batu Caves, αλλά και από ένα άλλο πολύ πιο συμπαθή. Αγοράσαμε αράπικα φιστίκια από έναν πλανόδιο για τις ταΐσουμε, πρέπει να ομολογήσω ότι μερικά τα φάγαμε εμείς καθώς ήταν πολύ νόστιμα!

Οι μαύρες μαϊμούδες ήταν πολύ φιλικές και μερικές είχαν μαζί και τα μωρά τους που έχουν καφέ τρίχωμα!
Επόμενη στάση της εκδρομής μας ήταν ένα παραποτάμιο ψαροχώρι-οικισμός, όπου εκτός από την κινέζικη έκδοση της ψαροταβέρνας υπήρχαν και αρκετά μαγαζιά που πουλούσαν συναφή είδη.

Έξω από τα παντοπωλεία υπήρχαν τσουβάλια με αποξηραμένες γαρίδες όλων των διαμετρημάτων, καλαμάρια/σουπιές αλλά και κάθε είδους ψάρι.

Όλα αυτά τα ψαρεύουν οι ντόπιες βάρκες από τον Ινδικό Ωκεανό και γυρνάνε πίσω στο χωρίο τους για να τα επεξεργαστούν και πουλήσουν.
Κάτσαμε να φάμε σε μια διάσημη ταβέρνα πάνω στο ποτάμι με μαγευτική θέα του ηλιοβασιλέματος και των ψαροκάικων που γυρνούσαν στη βάση τους.

Φάγαμε ένα κινέζικο δείπνο με βάση τα θαλασσινά…. όλα αυτά τα θαλασσινά που βλέπαμε στα μενού των κινέζικων εστιατορίων και ποτέ δεν παραγγέλναμε!
Καθώς ήταν κινέζικο το μαγαζί σερβίριζαν και μπύρα!

Έχοντας στανιάρει με όλα τα θαλασσινά ήμασταν έτοιμοι για το τελευταίο κομμάτι της εκδρομής μας που ήταν στο ποτάμι με τις πυγολαμπίδες. Βασικά είναι μια εκδρομή σε ένα σκοτεινό ποτάμι με μικρές βάρκες για να δούμε πυγολαμπίδες.
Πρώτα περιμέναμε σε έναν κήπο μαζί με όλους τους άλλους επισκέπτες για να επιβιβαστούμε στις βάρκες μας. Το μέρος ήταν τίγκα στους γιαπωνέζους…κυρίως συνταξιούχους! Μιλάμε για αρκετά πούλμαν κόσμο…κομπλέ με την τελευταία λέξη των φωτογραφικών μηχανών και των τηλεφακών τους! Ο ξεναγός μας εξήγησε ότι έρχονται γιατί τους θυμίζει τα παιδικά τους χρόνια στην Ιαπωνία που έπαιζαν με τις πυγολαμπίδες πριν τις σκοτώσει η μόλυνση…το βρήκα πολύ ρομαντικό αυτό!
Λόγω της πληθώρας του κόσμου μας πήρε λίγη ώρα για να επιβιβαστούμε στη βάρκα μας, αφού όμως είχαμε πασαληφθεί με ικανές ποσότητες DEET για να μην μας θερίσουν τα κουνούπια. Στη βάρκα μας ένας από τους γιαπωνέζους είχε μια τεράστια Canon μηχανή και άλλαζε κάθε τρεις και λίγο φακούς! Εγώ συνειδητοποιημένος για τις επιδόσεις ή ανικανότητα της μηχανής μου δεν τόλμησα να προσπαθήσω να βγάλω φωτογραφίες…τι να βγάλω άλλωστε; Μικρές κουκίδες φωτός μέσα στη μαυρίλα!

Το όλο θέαμα ήταν ιδιαίτερα πρωτότυπο για τη δική μας γενιά που δεν έχει ζήσει τις πυγολαμπίδες στην Ελλάδα…αλλά και πουθενά στην Ευρώπη… ένα από τα τιμήματα που πληρώνουμε για την άνευ όρων «ανάπτυξη».
Εκτός από τα κουνούπια έκανε παραδόξως και αρκετή «δροσιά», ή μάλλον πρέπει να ήταν η υγρασία από το ποτάμι! Ούτε το DEET, αλλά ούτε και η δροσιά απέτρεψαν το κοντσέρτο για πολυβόλα των κουνουπιών…κατά συνέπεια με μεγάλη μας χαρά αντικρίσαμε την μικρή ξύλινη προκυμαία να ξεχωρίζει μέσα στο σκοτάδι που σήμαινε την απομάκρυνση μας από το άνδρο των κουνουπιών…