13 χιλιόμετρα βόρεια της Kuala Lumpur υπάρχει ένας βραχώδης λόφος στα έγκατα του οποίου υπάρχουν σπηλιές. Αυτές τις σπηλιές τις χρησιμποιούσαν οι αυτόχθονες της Μαλαισίας από τα βάθη της ιστορίας, όμως στα 1890 οι ινδουιστές της Μαλαισίας ξεκίνησαν να κάνουν αφιερώσεις στις σπηλιές σε διάφορους θεούς τους.
Φανταστείτε μια ινδουιστική έκδοση της Παναγιάς της Τήνου, ένας τεράστιος χώρος για να παρκάρουν τα αυτοκίνητα και τα λεωφορεία των προσκυνητών/επισκεπτών. Μετά σωρείας μαγαζιών που εκτός από λατρευτικά αντικείμενα και σουβενιρ, πουλάνε φαγητό, νερό και φρέσκες καρύδες (μιαμ μιαμ!).
Βέβαια στο Thaipusam, το δικό τους Δεκαπενταύγουστο που πέφτει στο τέλος Ιανουαρίου έρχονται περίπου 1.2 εκατομύρια προσκυνητές!!!
Προχωρώντας προς τα 272 σκαλοπάτια που οδηγούν στις σπηλιές δεξιά βλέπει κανείς ένα τεράστιο χρυσό άγαλμα του θεού Murugan, το οποίο είναι βαμμένο με 300 λίτρα χρυσής μπογιάς!!!
Ο συνωστισμός στις σκάλες ήταν αρκετός, φανταστείτε ολόκληρες οικογένειες που περιλάμβανα από μωρά μέχρι ηλικιωμένους, να ανεβοκατεβαίνουν τις σκάλες. Προσθέστε τουρίστες σαν εμάς που παρακολουθούν με ενδιαφέρον τα τεκταινόμενα γύρω τους και σαν κερασάκι στην τούρτα βάλτε και μαϊμούδες macaque οι οποίες ανεβοκατεβαίνουν τις κουπαστές από τις σκάλες ζητώντας φαγητό ή κλέβοντας ότι τους γυαλίσει.
Ο οδηγός μας είχε προειδοποιήσει ότι οι συγκεκριμένες είναι επιθετικές και τζαναμπέτισες και καλό είναι να μην τις πολυπειράζουμε…έτσι αναλωθήκαμε να τις ταΐσουμε και να παρακολουθούμε τις σκανταλιές τους με τους περαστικούς.
Κάποια στιγμή μια από αυτές έκανε ένα επιθετικό χχχχχχχχχχχ σε κάποιον που την πείραξε!
Φτάνοντας στην κορυφή της πρώτης (και μεγαλύτερης) σκάλας μπήκαμε σε μια μεγάλη σπηλιά ύψους 100 μέτρων, με ημίφως. Οι ακτίδες του φωτός έμπαιναν από τις δύο εισόδους της σπηλιάς, από αυτή που μπήκαμε δηλαδή και από την ακριβώς απέναντι στο βάθος της σπηλιάς. Το ημίφως γινόταν ακόμα πιο ατμοσφαιρικό με όλα τα ματζούνια και μυρωδικά που καίγανε δίνοντας όχι μόνο χρώμα αλλά κυρίως βαριά μυρωδιά (μαστούρα;).
Στην αριστερή πλευρά της σπηλιάς ήταν ένα κτίσμα με μεγάλα παράθυρα και αυλή που εκτελούσε τα χρέη ναού. Από σεβασμό δεν μπήκαμε μέσα αν και είδαμε ότι όλοι άφηναν τα παπούτσια στην πόρτα και έμπαιναν μέσα.
Το πιο συγκλονιστικό όμως θέαμα που αντικρίσαμε ήταν απέναντι από αυτό το κτίσμα, στην δεξιά πλευρά της σπηλιάς, υπήρχε ένα μεγάλο πεζούλι σκαλισμένο στο βράχο, μέσα στο ημίφως και τις αναθυμιάσεις διακρίναμε μια φιγούρα που καθόταν στωικά στο πεζούλι αυτό.
Μπροστά της υπήρχε μια μεγάλη ουρά από πιστούς οι οποίοι περίμεναν καρτερικά την σειρά τους να αποθέσουν ένα χαρτονόμισμα στο βουνό χαρτονομισμάτων δίπλα στην φιγούρα και αυτή τους ευλογούσε με μια κόκκινη στάμπα στο κούτελο. Κοιτώντας καλύτερα διαπιστώσαμε ότι ήταν μια πολύ ηλικιωμένη γυναίκα που φορούσε πορτοκαλί ρόμπες και είχε πολλά «χιλιόμετρα» μαλλιά ράστα…πατικωμένα!
Η εν λόγω φωτογραφία είναι από τις πιο αγαπημένες ταξιδιωτικές φωτό μας…κρίμα που δεν είχαμε καλύτερη μηχανή για να μπορέσουμε να την αποτυπώσουμε καλύτερα.
Slow Travel 
Σχολιάστε