Slow Travel

Στη διάρκεια της διαδρομής διαβάζω πυρετωδώς το LP Central America για να δω που θα πάμε την επόμενη μέρα. Ο προορισμός του λεωφορείου ήταν η Managua, η οποία σαν πόλη δεν μας ενδιέφερε, είχαμε σκοπό να πάμε στην Grenada, μια από τις πρώτες αποικιακές μητροπόλεις της Λατινικής Αμερικής.

Με το που μπήκαμε στην Νικαράγουα ο δρόμος μετατράπηκε σε πραγματικό χωματόδρομο/καρόδρομο. Μου θύμισε δρόμο για απόμερη παραλία σε Ελληνικό νησί, ή κεντρική οδική αρτηρία της Μυκόνου (κακίες κακίες).

Λίγο μετά τη διασταύρωση για την Leon ο δρόμος έγινε καλός και επιτέλους το λεωφορείο ανέπτυξε μια αξιοπρεπή ταχύτητα. Ο σταθμός λεωφορείων στην Managua, ήταν σε ένα προάστιο, όπως και στη Guatemala City. Εδώ υπήρχε ένας φράχτης για να προστατεύσει το λεωφορείο και τους επιβάτες του από τις ορδές των παρατρεχάμενων που περίμεναν απ’ έξω, βέβαια ο χώρος σον οποίο μας άφησαν ήταν πολύ μικρός και επικρατούσε συνωστησμός. Μικροπωλητές, ταξιτζήδες, ξεναγοί και κράχτες για ξενοδοχεία δημιουργούσαν μια κακοφωνία και έναν απίστευτο πανικό. Κάπου εκεί αποχαιρετιστήκαμε με τα κορίτσια καθώς αυτές δεν βιαζόντουσαν και θα μένανε λίγες μέρες παραπάνω στη Managua. Εμείς πήραμε έναν ταρίφα για να μας πάει στο σταθμό των publicos.

Publicos είναι κάτι ανάμεσα σε αγοραίο και λεωφορείο, καθώς είναι μικρά λεωφορειάκια που ξεκινάνε για τον προορισμό τους μόλις γεμίσουν ή μόλις ο οδηγός αποφασίσει ότι τον συμφέρει η κούρσα.  Φτάνοντας στην Granada είχε έναν αέρα ξεπεσμένης μεγαλοπρέπειας, κάπως έτσι πρέπει να είναι και η Αβάνα στην Κούβα. Μόνο που εδώ πολύ πρόσφατα είχαν γίνει σφοδρές μάχες ανάμεσα στους Σαντινίστας και τους αντιπάλους τους. Σε αντίθεση με το μεγαλύτερο μέρος της χώρας η Granada ήταν συντηρητική και αυτό είχε ως συνέπεια να διεξαχθούν σφοδρές οδομάχιες ανάμεσα στους ντόπιος και τους Σαντινίστας.

Για άλλη μια φορά διαπιστώσαμε ότι είχαμε πάει τη μη τουριστική εποχή καθώς η πόλη είχε ελάχιστους τουρίστες, οι πιο πολλοί από τους οποιούς έμεναν στα 2-3 κυριλέ ξενοδοχεία της πόλης γύρω από την κεντρική πλατεία ή στο φτηνό και περιποιημένο hostel στο οποίο διαλέξαμε να μείνουμε εμείς.

Ο ιδιοκτήτης του hostel δεν έκρυβε την συμπάθεια του προς τον παλιό ηγέτη των Santinistas Daniel Ortega, ο οποίος μάθαμε ότι έχασε την πρωθυπουργία για διάφορα σκάνδαλα οικονομικής και σεξουαλικής φύσης (μας είπαν κάτι για σχέση με μια «ξαδελφούλα» του). Εκτός από τα πολύχρωμα χρώματα των επίπλων και των τοίχων το Hospedaje Central, είχε και αρκετές αφίσες του Daniel κρεμασμένες σε τοίχους και ταβάνια.

Σε αποικιακό στυλ με το μπαρ/εστιατόριο στην είσοδο και τα δωμάτια στο βάθος, γύρο από το αίθριο στο οποίο λιάζονταν διάφορες γάτες, ήταν φτηνό καθαρό και πολιτισμένο, ο πολύχρωμος διάκοσμος έδινε μια νότα κεφιού και ξενοιασιάς.

Η Granada είναι η πρώτη πρωτεύουσα των Ισπανών στον Νέο Κόσμο και η παλαιότερη αποικιακή πόλη που υπάρχει μέχρι σήμερα. Έχει έναν άλλο σοφιστικέ αέρα που θυμίζει Ισπανία, τα κτίρια οι εκκλησίες και η ρυμοτομία της πόλης έχουνε μείνει ίδια από τη μέρα που έφυγαν οι Ισπανοί. Οι κάτοικοι είναι φιλόξενοι και με μια εμφανή επιθυμία να ζήσουν τη ζωή τους μετά από χρόνια εμφυλίου πολέμου και δυστυχίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι γυρνάνε κάθε βράδυ στα μπαρ και στα εστιατόρια, είναι πολύ φτωχοί για κάτι τέτοιο, απλά νιώθεις μια θετική ενέργεια στην ατμόσφαιρα.

Τα πιο πολλά σπίτια ήταν μέχρι 2 ορόφους με το σαλόνι στο ισόγειο, τα παράθυρα και οι πόρτες συνήθως ανοικτές έτσι ώστε να μπορεί κανείς να δει ελεύθερα μέσα στα σπίτια. Όλα είχαν κουνιστές πολυθρόνες τις οποίες οι ένοικοι των σπιτιών χρησιμοποιούσαν μετά μανίας. Πολλοί λόγω ζέστης βγάζανε τις κουνιστές τους πολυθρόνες έξω από το σπίτι στο πεζοδρόμιο και συνεχίζανε φανατικά το κούνημα.

Κάναμε μια βόλτα στην πόλη και γρήγορα ανακαλύψαμε σωρεία internet café και τηλεφωνάδικων, πράγμα που σημαίνει ότι η πόλη έχει μεγάλη τουριστική κίνηση. Η άλλη πρωτοτυπία της πόλης, που δεν είδαμε σε αυτή την έκταση πουθενά αλλού, ήταν μεσιτικά γραφεία για τουρίστες. Παντού είδαμε αφίσες και διαφημίσεις για επενδυτικές ευκαιρίες για αγορά γης στη χώρα. Όσοι ψάχνετε για επενδυτικές ευκαιρίες τρεχάτε!

Ο Μοναχικός Πλανήτης έλεγε ότι έπρεπε οπωσδήποτε να δοκιμάσουμε τους χυμούς και τη σπεσιαλιτε των «περιπτέρων» στην κεντρική πλατεία της πόλης, μάλιστα πρότεινε ένα συγκεκριμένο περίπτερο στην βορειοδυτική γωνιά της πλατείας. Σε ποτήρια που δεν είμαι σίγουρος πόσο καλά πλύθηκαν ήπιαμε έναν γευστικότατο χυμό από εξωτικά φρούτα και δοκιμάσαμε το vigoron τοπική σπεσιαλιτέ που ήταν ψιλοκομμένο κριτσανιστο χοιρινό (με την πέτσα) πάνω σε λάχανο τουρσί. Εμένα μου άρεσε πολύ, η Ματίνα μάλλον άφησε την υγιεινή του μέρους να επηρεάσει την γεύση της! Έτσι έφαγα διπλή μερίδα…μιαμ μιαμ