Όλες οι πηγές μας για την κατάσταση στο Σαλβαδόρ μας έλεγαν για μια χώρα η οποία συνέρχεται απο τα δεινά του πολέμου με ανθρώπους ιδιαίτερα φιλικούς και φιλόξενους προς τους επισκέπτες. Είχε νυχτώσει όταν αρχίσαμε να μπαίνουμε στο Σαν Σαλβαδορ την πρωτεύουσα της χώρας, με εμφανή να σημάδια της αμερικανικής επιρροής και κουλτούρας αλλά και αρκετή φτώχια.
Ο προορισμός μας για τη ημέρα ήταν το Don Carlos ένα καραβαν σαράι στην κυριολεξία σε κάποιο προάστιο της πόλης. Το λεωφορείο πάρκαρε σε ένα περιφραγμένο προάυλιο και όλοι οι επιβάτες έτρεξαν να πιάσουν δωμάτιο στην «ρεσεπτιον» – ο Θεός να την κάνει ρεσεπτιον – του άθλιου αυτού ξενοδοχείου.
Βασικά ήταν ένα παλιό τραπέζι γραφείου με έναν τύπο απο τη μια πλευρά και τα κλειδιά των διαθέσιμων δωματίων αραδιασμένα πάνω. Μόλις πλήρωνες έπαιρνες και απο ένα κλειδι και κατευθυνόσουν πανευτυχής (;) στο δωμάτιο σου.. Τα $30 που πληρώσαμε γιαυτό το δωμάτιο ήταν παραπάνω από πολλά, όμως δεν υπήρχε πιθανότητα να πάμε σε άλλο κατάλυμα καθώς το λεωφορείο έφευγε πολύ νωρίς την άλλη μέρα, ήταν ήδη αργά και ήμασταν σε μια πόλη που δεν ξέραμε.
Καθώς οι 2 ελβετιδές σωτήρες μας ήταν και αυτές μόνες τους, είπαμε να πάμε όλοι μαζι κάπου για βόλτα και φαγητό. Αφήσαμε τα σακίδια μας στα δωμάτια και βγήκαμε στο δρόμο. Βρήκαμε ένα ταξί και του είπαμε να μας πάει κάπου να φάμε, μας πήγε σε μια περιοχή με πολλά εμπορικά κέντρα που ήταν τελείως American style. Κάτι σαν λατινοαμερικάνικη έκδοση του Village Park Ρέντη, με ένοπλους φρουρούς. Η ειδοποιός διαφορά των ένοπλων φρουρών εδώ από το Μεξικό δεν είναι ο αριθμός τους (και εκεί είχε παντού), αλλά το γεγονός ότι εδώ είχανε αρκετά μοντέρνα αμερικάνικα πολυβόλα (Μ-16) που ρίχνουνε μια μια τις σφαίρες, αντί τις μπακατέλες τις αμερικανικής αστυνομίας από τη δεκαετία του ’60 που ρίχνουνε πολλά σκάγια μαζί και όποιον πάρει ο χάρος, που είχανε στο Mexico.
Η καλή κοινωνία της πόλης πρέπει να πήγαινε εκεί για βόλτες και για περατζάδα, με τα αμερικάνικα αυτοκίνητα τους. Προς απογοήτευση μας δεν είχε κάποιο εστιατόριο με τοπικό χρώμα για να φάμε, οπότε καταλήξαμε στο food court του εμπορικού κέντρου (mall!) με όλα τα ταχυφαγεία.
Ήμασταν όλοι ζαβλακωμένοι από το ταξίδι οπότε φάγαμε το βαρετό φαγητό μας και αναζητήσαμε τον ταρίφα της επιστροφής. Πίσω στο χάνι μας, κλειδώσαμε την πόρτα και βάλαμε και μια καρέκλα από πίσω για να μην ανοίγει όπως έχουμε δει να κάνουν στις ταινίες. Δυστυχώς δεν τραβήξαμε αρκετές φωτογραφίες από το δωμάτιο για να έχουμε να το θυμόμαστε.
Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε πριν το χάραμα για την Νικαράγουα, μέσω Ονδούρας. Το λυκόφως της αυγής μας βρήκε στα ανατολικά της χώρας και ενώ φτάναμε στα σύνορα, Το πορτοκαλί του ουρανού έκανε έναν πολύ εντυπωσιακό συνδυασμό με το γαλάζιο της λίμνης Ilopango που ήταν δίπλα στον αυτοκινητόδρομο.
Στα σύνορα η συνηθισμένη ιστορία, να γράφουμε τα στοιχεία μας στις φόρμες τελωνείου και να δίνουμε $10-20 στον οδηγό για να μας βγάλει την άδεια μετάβασης.
Slow Travel 
Σχολιάστε