Μετά τις άγονες προσπάθειες μου να βρούμε τρόπο να πετάξουμε στην Κούβα ή έστω κάποιο άλλο εξωτικό παράδεισο στην Καραϊβική, αποφασίσαμε να πάμε μέσω ξηράς στον Παναμά και από εκεί να πάρουμε όποια πτήση μας ευλογήσει η Μεγαλόχαρη (έτσι ώστε να ξέρουμε οτι δεν θα πέσει).
Έχοντας γυρίσει απο την λίμνη Atitlan με βελτιωμένη υγεία μείναμε σε ένα σαφώς χειρότερο ξενοδοχείο στην Antigua από την πρώτη φορα, μιας και εκείνο δυστυχώς δεν είχε διαθέσιμο δωμάτιο.
Είχαμε ήδη μπει στο εορταστικό σαββατοκύριακο της ημέρας ανεξαρτησίας της Γουατεμάλα, 15 Σεπτεμβρίου 1821 παρακαλώ, αυτή την ημέρα η Ισπανία εγκατέλειψε όλες τις αποικίες της στο Νέο Κόσμο εκτός απο την Κούβα και το Πουέρτο Ρίκο.
Μεξικο, Γουατεμαλα, Σαλβαδορ, Νικαράγουα, Κόστα Ρικα, Παναμας, Κολομβία, Βενεζουελα, Περού, Χιλή, Αργεντινή, Παραγουάη και Ουρουγουάη γιορτάζουν αυτή την ημέρα. Το καλό για μας είναι οτι το βράδυ γίναμε μάρτυρες διάφορων φολκλορικών εορτασμών (περισσότερα πιο κάτω), από την άλλη πολλά μαγαζιά ήταν κλειστά καθώς και όλες οι δημόσιες υπηρεσίες (βεβαίως βεβαίως).
Η γνωστή ταξιδιωτική πράκτωρ Ματίνα μετά απο ενδελεχή έρευνα σε όλους τους ταξιδιωτικούς οδηγούς που πέσανε στα χέρια της, ξετρύπωσε μια γραμμή λεωφορείων που λέγεται Tica Bus. Ticos είναι το υποκοριστικό των Κοσταρικανών, όπως εμείς π.χ. λέμε «μακαρονάδες» τους Ιταλούς, αλλά προς το πιο ευγενικό. Το Tica Bus λοιπόν ξεκινάει απο το Guatemala City και κάθε βράδυ διανυκτερεύει σε μια πρωτεύουσα κράτους της Κεντρικής Αμερικής. Το πρώτο βράδυ το San Salvador, το δεύτερο την Managua, το τρίτο το San Jose, και καταλήγει στο Panama City. Έτσι σε 4 ημέρες και με $110 μπορείς να διασχύσεις σχεδόν ολόκληρη την Κεντρική Αμερική (πλην Μεξικού).
Παρόλη την αργία, την κλεισούρα και νωχελικότητα που επέφερε στον επιχειρηματικό κόσμο της πόλης, καταφέραμε να βρούμε ένα ταξιδιωτικό πρακτορείο για να μας πουλήσει εισητήρια για το εν λόγω λεωφορείο για την άλλη μέρα το πρωί. Μόνο που έπρεπε να είμαστε αρκετά πρωί στα γραφεία του Tica Bus στο Guatemala City, κλείσαμε λοιπόν θέση σε ένα mini bus για την επόμενη το πρωι και κατευθυνθήκαμε στην πόλη να απολαύσουμε την ατμόσφαιρα.
Πήγαμε σε ένα πολύ κυριλέ καφέ στην κεντρική πλατεία της πόλης που ήταν το παλιό σπίτι του κυβερνήτη. Τώρα εκτός απο καφε/εστιατόριο είχε και ένα πολύ πλούσιο βιβλιοπωλείο με σαφή προσανατολισμό τους τουρίστες καθώς είχε ένα εκτεταμένο και πολύ ενδιαφέρον αγγλοφωνο τμήμα. Υποθέτω οτι η Κεντρική και Νότια Αμερική ήταν για τους εύπορους Βορειοαμερικάνους «εξερευνητές» του 19ου αιώνα ότι ήταν η Ελλάδα και η Ιταλία για τους αντίστοιχους Ευρωπαίους «συναδέλφους» τους. Το βιβλιοπωλείο ήταν γεμάτο με βιβλία ταξιδιωτικών περιγραφών και λευκωμάτων με πίνακες εποχής. Μακάρι να είχαμε χώρο να τα αγοράσουμε όλα, αλλά δυστυχώς τα 65 λίτρα του σακιδίου βοηθάνε πολύ στο να μείνει το πορτοφόλι μας γεμάτο.
Το βράδυ πήγαμε να φάμε στο εστιατόριο ενός ξενοδοχείου, το οποίο ήταν αρκετά κυριλέ θα έλεγα. Χτισμένο σε κλασσική αποικιακή αρχιτεκτονική με την χασιέντα στη μέση όπου ήταν ο κήπος με το συντριβάνι και γύρω γύρω τα τραπέζια του εστιατορίου. Δεν είχαμε κλείσει τραπέζι και απ’ ότι φάνηκε ήμασταν οι μόνοι που φάγαμε χωρίς να έχουμε κάνει κράτηση καθώς το μέρος γέμισε απο ντόπιες ευημερεύουσες οικογένειες αλλά και τους θαμώνες του ξενοδοχείου. Εκτός από τη δροσούλα που έκανε, το φαγητό δεν μας γέμισε και πολύ το μάτι. Με το που ξαναβγήκαμε στον κεντρικό δρόμο οι εορτασμοί για την ημέρα της αναξαρτησίας ήταν στο φόρτε τους.
Γίνόταν παρέλαση μπροστά στα μάτια μας με ινδιάνους ντυμένους με περιέργα κοστούμια με φτερα και μουσικούς να παίζουν.
Ήταν όλα πολύ φολκλορικά και ενδιαφέροντα, για άλλη μια φορά στο ταξίδι μας ήμασταν στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή.
Slow Travel 
Σχολιάστε