Slow Travel

Μας φόρεσαν τη στολή κατάδυσης (wetsuit), το γιλέκο, τα βαράκια, τις μπουκάλες με τον αναπνευστήρα και τον regulator και τέλος τη μάσκα και τα βατραχοπέδιλα.

Η βασική ιδέα των καταδύσεων είναι ότι φοράς ένα ειδικό γιλέκο που το φουσκώνεις και ξεφουσκώνεις με αέρα και έτσι ανεβοκατεβαίνεις μέσα στο νερό, ο μηχανισμός αυτός λέγεται regulator και έχει δύο κουμπιά στην αριστερή πλευρά του στήθους στο ύψος της καρδιάς, για φούσκωμα/ξεφούσκωμα.

Κουβαλώντας όλα αυτά εκτός νερού νιώθει κανείς πολύ άβολα, γιατί είναι αρκετά βαριά και δυσκολεύουν τις κινήσεις. Εκτός αυτού ο Oscar μας προειδοποίησε να προσέχουμε να μην χτυπήσουμε τα κοράλλια για λόγους προστασίας τους, αλλά και δικής μας. Καθώς είναι πολύ κοφτερά και το είδος fire coral (κοράλλι της φωτιάς), με τις κόκκινες άκρες ήταν και δηλητηριώδες όταν σε έκοβε.

Η μεγάλη στιγμή έφτασε! Ο καλύτερος τρόπος για να πέσει κανείς στο νερό με όλο αυτό τον εξοπλισμό είναι να κάτσει στην κουπαστή με την πλάτη προς τη θάλασσα και να πέσει πίσω κρατώντας με το ένα χέρι ανοιγμένο σαν μούτζα το μπρος μέρος της μάσκας και τον αναπνευστήρα (για να μην φύγει) και με τον άλλο πίσω από το κεφάλι το λουρί τις μάσκας.

Μόλις ξαναβγείς στη επιφάνεια μετά της τούμπα για να δείξεις ότι όλα πήγαν καλά (αν πήγαν!) βάζεις τα χέρια πάνω από το κεφάλι σε σχήμα «Δ» (ή του «Α» στο YMCA για τους ντισκόβιους)

Ένας ολλανδός που είχε ανακατευτεί το στομάχι του από τη θάλασσα και δεν μπορούσε να καταδυθεί προσφέρθηκε να μας βγάζει φωτογραφίες καθώς βουτάμε, νάναι καλά ο άνθρωπος, καθώς εξ’ αιτίας του έχουμε και φωτογραφικά ντοκουμέντα από την πρώτη μας κατάδυση…ένας Κουστό γεννιέται.

Πρώτη βούτηξε η Ματίνα (οι κυρίες προηγούνται), που παρά την ψιλό-πανικό της τα πήγε μια χαρά αν και άργησε να κάνει το σήμα ότι όλα πήγαν καλά γιατί μάλλον το ξέχασε. Έπεσα και εγώ χωρίς πολλά πολλά, πρέπει να ομολογήσω ότι η βουτιά ήταν λίγο φοβηστική, γιατί είναι περίεργο να κάνεις βουτιά χωρίς να βλέπεις που πας, αλλά μόλις μπήκα στο νερό όλα πήγαν καλά. Έκανα το YMCA μου και μετά έπαιξα λίγο με το regulator μου και βύθισα αρκετά το κεφάλι ώστε να πάρω τις πρώτες μου αναπνοές από την μπουκάλα οξυγόνου. Ήταν εντυπωσιακά απλό και εύκολο, αν και είχα ακούσει ότι μερικοί είχανε πρόβλημα σε αυτό.

Στις καταδύσεις πάντα πρέπει να πηγαίνεις μαζί με κάποιον άλλο, αυτό που λέγεται dive buddy (σύντροφος κατάδυσης), για να μπορεί να ελέγχει ο ένας τον εξοπλισμό του άλλου πριν την κατάδυση αλλά κυρίως κατά τη διάρκεια της. Η Ματίνα και εγώ ήμασταν dive buddies και είχαμε και τους divemasters να μας προσέχουν όλους σαν ομάδα και να μας κάνουμε και τις ασκήσεις εξοικείωσης.

Η πρώτη αυτή κατάδυση θα ήταν σε πολύ μικρό βάθος μόνο 10 μέτρων έτσι ώστε να εξοικιωθούμε με τον εξοπλισμό και το υποβρύχιο αίσθημα.

Άρχισα να κατεβαίνω προς τον divemaster που είχε ήδη πιάσει πάτο και μας περίμενε. Ξαφνικά είδα ότι η Ματίνα δεν ήταν μαζί μου αλλά παιδευόταν με κάτι στην επιφάνεια. Ευτυχώς την πρόσεξε και ο Oscar και αναδύθηκε για να την βοηθήσει. Δεν είχε καταλάβει πως ακριβώς δουλεύει το regulator, μόλις πήρε όμως φόρα δεν σταμάταγε (ως συνήθως)!

Το πρώτο πράγμα που με εντυπωσίασε είναι οι ήχοι που ακούς στο βυθό, όπως τις μπουρμπουλήθρες αλλά και μερικοί ήχοι σε υψηλές συχνότητες που πρέπει να είναι κάποια ψάρια. Στην αρχή δυσκολεύτηκα να ελέγξω την κίνηση μου και όλο ανέβαινα προς τα πάνω επειδή ήμουν σε κατακόρυφο άξονα (με τα πόδια προς τα κάτω). Σιγά σιγά άρχισα να πειραματίζομαι με τα πόδια μου και να βάζω το σώμα μου σε οριζόντια θέση παράλληλα με το βυθό παίζοντας με την κλήση του σώματος μου για να πάω προς τα κάτω. Βρέθηκα και μια φορά σχεδόν στη επιφάνεια μέχρι να καταφέρω να ελέγξω τον εαυτό μου. Έκανα εξίσωση πίεσης στα αυτιά μου, για να μην δημιουργηθεί πρόβλημα με το οξυγόνο παγιδευμένο μέσα στις κοιλότητες του κεφαλιού, καθώς φοβόμουν μην πάθω καμμιά ζημιά. Ο τρόπος γι’αυτό είναι να κλείσεις τη μύτη με το ένα χέρι και να «φυσήξεις» τη μύτη μέχρι να νιώσεις ένα «ποπ» από τα αυτιά. Αυτό το κόλπο είναι πολύ χρήσιμο και στις πτήσεις για «ξεβούλωμα» αυτιών αντί να μασάς τσίχλα σαν κατσίκα.

Κατεβήκαμε στον πάτο μαζί με τους divemasters και κάτσαμε όρθιοι σε κύκλο γύρω τους. Ήταν η ώρα των υποχρεωτικών ασκήσεων για το PADI.

Στην πρώτη άσκηση έπρεπε να βγάλεις τον αναπνευστήρα από το στόμα και να τον ξαναβάλεις «καθαρίζοντας» τον από το νερό που είχε μπει.

Στην δεύτερη έπρεπε να «δώσουμε» οξυγόνο στον Oscar από τον εφεδρικό μας αναπνευστήρα (χρήσιμη σε περίπτωση ανάγκης), καθώς και το ανάποδο, να πάρουμε δηλαδή από τον δικό του.

Τέλος έπρεπε να καθαρίσουμε τη μάσκα μας από τα νερά χρησιμοποιώντας οξυγόνο μας. Αυτό είχε πολύ γέλιο καθώς είναι κάτι το οποίο μπορεί να κάνεις μόνο στις καταδύσεις με μπουκάλα. Σηκώνεις λίγο το κάτω μέρος της μάσκας για να μπει νερό μέσα, και μετά φυσάς οξυγόνο από τον αναπνευστήρα μέσα στη μάσκα που λόγω πίεσης σπρώχνει το νερό έξω καθαρίζοντας τη μάσκα.

Με το τέλος τον ασκήσεων ο Oscar μας επιβράβευσε τραβώντας μας φωτογραφίες με την υποβρύχια κάμερα μου, πολύ ευγενικό εκ μέρους του.

Όλα πήγαν καλά με τις ασκήσεις και ένιωθα πολύ ωραία και άνετα λες και έκανα καταδύσεις χρόνια, δεν μου φάνηκε ιδιαίτερα δύσκολο, απλά ήθελε λίγη προσοχή. Βέβαια ήμασταν στα ρηχά με επίπεδο βυθό χωρίς πολλές «παγίδες», με καλή ορατότητα και ιδανικό καιρό. Αυτό που διαπίστωσα είναι ότι στέγνωσε ο λαιμός μου και δίψασα, ήμουν περιστοιχισμένος από τόσο νερό και δίψαγα!

Δυστυχώς πολλά ψαράκια δεν είδαμε σε αυτή την κατάδυση, και αυτό ήταν πιο έντονο μετά το υποθαλάσσιο όργιο της προηγούμενης ημέρας. Αυτό που μας έδειξε ο Oscar ήταν ένα spider crab, υποβρύχια αράχνη θα μπορούσε να το πει κανείς στα Ελληνικά, ένας κάβουρας με τεράστια πόδια σαν αράχνης!

Ήρθε η ώρα της πρώτης μας ανάδυσης, στο σύστημα PADI δεν χρειάζεται να κάνεις στάσεις για αποσυμπίεση, αλλά έτσι και αλλιώς αυτή η πρώτη μας βουτιά ήταν τόσο ρηχά που δεν υπήρχε πρόβλημα.

Αναδυθήκαμε και ανεβήκαμε στην βάρκα για να φάμε μεσημεριανό, όλοι ήταν ενθουσιασμένοι με την πρώτη τους κατάδυση! Κουνηθήκαμε λίγο για να φτάσουμε εκεί αλλά το αποτέλεσμα το άξιζε με το παραπάνω.

Φάγαμε κοτόπουλο ψητό με σαλάτα λάχανο και άφθονο καρπούζι, το οποίο πολλοί σνομπάρανε για κάποιο άγνωστο λόγο, οπότε εγώ βρήκα την ευκαιρία να δείξω τις ικανότητες μου στην καρπουζοκατανάλωση, μιαμ μιαμ, εντυπωσιάζοντας τις Αγγλίδες.

Οι divemasters εντωμεταξύ αλλάζανε τις μπουκάλες για να είναι έτοιμες για την επόμενη κατάδυση, ήταν εντυπωσιακό πόσες μπουκάλες χωρούσε αυτή η βάρκα, δεν της φαινόταν καθόλου.

10 λεπτά δρόμο με την βάρκα από το σημείο της πρώτης κατάδυσης ρίξαμε άγκυρα κοντά σε έναν υποβρύχιο τοίχο κοραλλιών για την δεύτερη κατάδυση της ημέρας. Ο Oscar μας εξήγησε ότι είναι το ιδανικό μέρος για δύτες όλων των εμπειριών γιατί κατεβαίνεις όσο βαθιά θέλεις παράλληλα με τον τοίχο των κοραλλιών.

Αυτή τη φορά ετοιμαστήκαμε με πιο μεγάλη άνεση για να πέσουμε αν και πάλι η κωλοτούμπα εισόδου μου φάνηκε αφύσικη. Εδώ ο βυθός ήταν σαφώς πιο ενδιαφέρον και βαθύς.

Τράβηξα βίντεο με ένα εντυπωσιακό κοπάδι από μικρά μπλε ψαράκια που μας τριγύριζαν. Σε κάποια φάση καθώς προχωρούσα προς τα κάτω με πόνεσε το αυτί μου, φύσηξα να το ξεβουλώσω αλλά δεν έγινε τίποτα. Ανησύχησα λίγο γιατί όλοι είχανε πάει πιο κάτω και κάτι βλέπανε, ο Oscar μου έκανε νόημα αν ήμουν ΟΚ και του έγνεψα ότι με πονάει το αυτί μου. Αν κατάλαβα καλά μου είπε να ανεβώ λίγο πιο πάνω και να φυσήξω, πράγμα που έκανα και ως εκ θαύματος το αυτί μου «ξεμπούκωσε» και μου έφυγε ο πόνος αν και ήμουν λίγο τρακαρισμένος από το συμβάν. Ξανακατέβηκα προς την υπόλοιπη ομάδα, όπου ο Oscar τους έδειχνε τα θαλάσσια αγγούρια (sea cucumber), κάτι σαν υπερμεγέθεις πετροσωλήνες. Η υπόλοιπη κατάδυση την περάσαμε παίζοντας με τα ψαράκια και τραβώντας φωτογραφίες και βίντεο. Δεν μπορώ να πω ότι δεν χάρηκα όταν ο Oscar μας έκανε σήμα για ανάδυση.

Κουρασμένοι και ικανοποιημένοι αράξαμε στην βάρκα έτοιμοι για το ταξίδι της επιστροφής, μετά το κούνημα του πηγαιμού ήμασταν έτοιμοι για τα χειρότερα, ευτυχώς όμως πηγαίναμε με τη φορά των κυμάτων και ο καιρός είχε ηρεμήσει κάπως έτσι δεν μας πείραξε πολύ. Αυτοί που δεν ήταν τόσο χαρούμενα ήταν οι snorkellers των οποίων τα μπούτια είχανε γίνει κατακόκκινα από τον ήλιο καθώς δεν είχαν βάλει αρκετό αντηλιακό και ήταν και άσπροι σαν το γάλα, μερικοί άνθρωποι δεν μαθαίνουν ποτέ!

Καθόμασταν δίπλα στον Oscar που μας έπιασε την κουβέντα, όπου αρχίσαμε τα κλασσικά από πού είσαι κλπ. Όταν του είπαμε ότι είμαστε Έλληνες μας είπε ότι ήξερε ότι οι Έλληνες είναι πολύ όμορφοι! Δεν ξέρω αν του επιβεβαιώσαμε ή του καταρρίψαμε αυτό το μύθο καθώς φυσικά δεν είχε ξαναδεί Έλληνες. Του μιλήσαμε για την Ολυμπιάδα, αλλά δεν νομίζω ότι κατάλαβε για τι πράγμα του μιλάγαμε. Δυστυχώς πάλι είχα μπλέξει τις τσάντες και δεν είχα μαζί μου μια από τις Ελληνικές καρτποσταλ να του δώσω.

Όπως και να έχει του υποσχεθήκαμε ότι θα πανηγυρίσουμε όταν μπει η ομάδα της Belize στο Ολυμπιακό Στάδιο κατά την Τελετή Έναρξης των αγώνων, πράγμα που κάναμε…εμείς και ο πρεσβευτής της χώρας θα πρέπει να ήμασταν οι μόνοι που φωνάξαμε τότε!

Η επιστροφή πέρασε πολύ πιο γρήγορα και σύντομα ήμασταν πίσω στην θαλπωρή του Caye Calker. Επιστρέψαμε τον εξοπλισμό στην καλύβα του Belize Diving Services και παραλάβαμε τα βιβλιαράκια του PADI που δείχνουν ότι έχουμε κάνει 2 καταδύσεις και μπορούμε ελεύθερα να ξανανοικιάσουμε καταδυτικό εξοπλισμό. Με μια μέρα ακόμα μάθημα θα είχαμε πάρει το πτυχιό καταδύσεων ανοικτής θαλάσσης, τι κρίμα να μην προλαβαίνουμε!

Μετά από εγκάρδιο χαιρετισμό αφήσαμε τους εκπαιδευτές μας και τον Oscar και ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο μας. Στο δρόμο περάσαμε και από το Marys Laundry για να πάρουμε τα ρούχα μας όπου και μας περίμενε ένα σοκ, είχαν πάρει μια απαίσια μυρωδιά στεγνοκαθαριστηρίoυ που θα έκανε μήνες να φύγει.