Slow Travel

Ημέρα καταδύσεων! Ξυπνίσαμε πολύ νωρίς και αφού φάγαμε το καθιερωμένο πρωινό μας ακούγωντάς Norah Jones, δώσαμε το παρών στο Belize Diving Services στην «πίσω» πλευρά του νησιού δίπλα στο μοναδικό ποδοσφαιρικό γήπεδο (μια αλάνα με χώμα και τέρματα). Οι υπάλληλοι ήταν και αυτοί αγουροξυπνημένοι και μάλιστα πολλοί δεν είχαν έρθει ακόμα μιας και δεν χρειαζόταν. Αφού μας έδωσαν τον εξοπλισμό μας: στολές καταδύσεως, μάσκες, βατραχοπέδιλα, γιλέκο-regulator, αναπνευστήρα, μας οδήγησαν σε ένα από τα δωμάτια του κέντρου για να παρακολουθήσουμε το εκπαιδευτικό βίντεο.

Κράτησε μια ώρα και ήταν αρκετά κατατοπιστικό θα έλεγα.

Μου έκανε πολύ εντύπωση όλες οι τουριστικές επιχειρήσεις που χρησιμοποιήσαμε στο ταξίδι μας, μπορεί να ήταν στεγασμένες σε καλύβες και να μην σου γέμιζαν το μάτι, ο εξοπλισμός όμως που χρησιμοποιούσαν (πχ μάσκες και βατραχοπέδιλα) ήταν ολοκαίνουργιος και πολύ καλής ποιότητας. Επίσης οι εργαζόμενοι ήταν πάντα ευγενικοί και φιλικοί και σου έδιναν την εντύπωση ότι χαίρονταν που ήταν μαζί σου. Πολλές φορές ένιωθα ότι ο Ελληνικός τουρισμός έχει πολλά να μάθει από αυτούς τους «υποανάπτυκτους».

 Είχαμε κάποια αγωνία για τις καταδύσεις καθώς είναι κάτι που δεν είχαμε ξανακάνει και εγώ είχα μια παραπάνω ανησυχία λόγω των αυτιών μου τα οποίο είχαν εγχειριστεί όταν ήμουν μικρός.

Μπήκαμε σε μια παρεμφερή βάρκα με αυτή των προηγούμενων ημερών, μόνο λίγο πιο μεγάλη και εξοπλισμένη, είχε δύπ μηχανές, μια τεράστια και μια σαφώς μικρότερη. Είχε και «αμπάρι», κάτω από το πάτωμα που καθόμασταν που ήταν γεμάτο με μπουκάλες οξυγόνου καθώς και μια τέντα που την άνοιγαν όταν σταματούσε για να μας προστατεύσει από τον εκτυφλωτικό ήλιο. Το πλήρωμα αποτελούνταν από 4 άτομα που θα εκτελούσαν και χρέη divemaster. Oι divemaster όπως δηλώνει και το όνομα, είναι υπεύθυνοι για την κατάδυση, προετοιμάζουν τον εξοπλισμό, καθοδηγούν τους μαθητευομένους (εμάς δηλαδή) και γενικά επιβλέπουν αν όλα πάνε καλά.

Εκτός από αυτούς τους 4 επιβιβάστηκαν στη βάρκα 6-7 άσχετοι δύτες, 4-5 έμπειροι και 4 που ερχόντουσαν μόνο για snorkelling. Οι τελευταίοι ήταν μια παρέα αμερικανάκια που είχαν έρθει για σαββατοκύριακο, ήταν κάτασπροι και ψαρωμένοι.

Οι διοργανωτές εκδρομών για καταδύσεις  συχνά συμπληρώνουν τους επιβάτες της βάρκας με snorkellers αν δεν έχουν μαζέψει αρκετούς δύτες.

Η θάλασσα σήμερα ήταν πιο άγρια από χτες και είχαμε να πάμε σαφώς πιο μακριά, σε μια ατόλη πέρα από τον κοραλιογεννή ύφαλο. Η γιγάντια εξωλέμβιος της βάρκας ξεκίνησε και σύντομα χοροπηδάγαμε σαν ποπ κορν στην κατσαρόλα. Η βάρκα έκανε άλματα πάνω στα κύματα και μετά έσκαγε απότομα κάτω και εμείς σκάγαμε πάνω στη θέση, αφού πρώτα είχαμε βρεθεί προσωρινά στον αέρα. Μόλις πλησιάσαμε το άνοιγμα στον ύφαλο που οδηγούσε στο ανοικτό πέλαγος, τα κύματα άρχισαν να μας έρχονται από όλες τις πλευρές. Δεν αργήσαμε να έχουμε τα πρώτα θύματα με εμετούς, ακόμα και ο ένας μικρός μούτσος τα έβγαλε! Η Ματίνα και εγώ κρατιόμασταν στο ύψος μας, αν και δεν ήταν τόσο ευχάριστα. Ξαφνικά κόψαμε απότομα ταχύτητα που στην αρχή ήταν αρκετά ευχάριστο γιατί σταματήσαμε να κοπανιόμαστε στο κάθισμα. Ο Oscar ο αρχηγός της εκδρομής μας είπε ότι η προπέλα είχε υπερθερμανθεί και ήθελε άλλαγμα! Εμ του άλλαξε τα φώτα του μηχανήματος και αυτό τον τιμώρησε. Βούτηξε λοιπόν να το φτιάξει μεσοπέλαγα (τι σόι divemaster ήταν αν δεν το έκανε αυτό;). Το καλό είναι ότι σήκωσαν και την τέντα για να μην τους πάθει κανείς και καμιά ηλίαση εκτός από ναυτία!

Τώρα που δεν κινιόταν η βάρκα ήταν στο έλεος των κυμάτων που την χτυπούσαν από όλες τις πλευρές αλλά κυριώς πλευρικά και το συναίσθημα έγινε ακόμα πιο δυσάρεστο. Βασικά άρχισα να νιώθω μια ανακατοσούρα καθώς ήμασταν στη κυριολεξία σαν καρυδότσουφλο. Ξέχασα να σας πω ότι ξηρά δεν φαινόταν πουθενά, και λέγαμε ότι εδώ θα μείνουμε…

Μετά από σχεδόν 2 ώρες ήμασταν έτοιμοι για αναχώρηση, μαζέψαμε την τέντα και βουρ. Ευτυχώς αυτή τη φορά ο Oscar ήταν λίγο πιο συντηρητικός με τις ταχύτητες γιατί μάλλον φοβότανε μην πάθει τα ίδια (και δεν θα είχε και άλλη προπέλα να βάλει). Σε μισή ώρα είχαμε φτάσει στο Ambergris Caye ένα μικρό σύμπλεγμα από νησάκια βγαλμένο από εξωτική ταινία ή διαφημιστική μπροσούρα, το κλασσικό νησί ναυαγών! Ρίξαμε άγκυρα 200 μέτρα από την ακτή, στην οποία μπορούσαμε να δούμε 2-3 ξύλινα σπιτάκια, που ήταν των ψαράδων των αστακών. Αυτή είναι ζωή να κάνεις μπάνιο όλη μέρα και το βράδυ να ψήνεις στη θράκα τους αστακούς που έπιασες. Ήρθε η ώρα να πέσουμε στο νερό, πρώτα φύγανε οι snorkellers καθώς δεν χρειαζόντουσαν κάποια ιδιαίτερη προετοιμασία. Φοράγαν όλοι μπλουζάκια για να μην καεί η πλάτη τους από τον ήλιο, αυτό που ξέχασαν ήταν να κάνουν κάτι για το πίσω μέρος των ποδιών τους, που θα το μετάνιωναν αργότερα.

Αμέσως μετά ετοιμάστηκαν οι έμπειροι δύτες που φύγανε στο πι και φι, τέλος με ένα αίσθημα αγωνίας ήρθε και η σειρά μας.