Slow Travel

Τον επόμενη μέρα ξυπνήσαμε νωρίς καθώς το δωμάτιο μας εκτός από τουαλέτα, δεν είχε και κουρτίνες. Τι να τις κάνει άλλωστε αφού ο κόσμος εκεί ξυπνάει πολύ νωρίς για να αποφύγει την ζέστη.

Κάναμε πρωινή βόλτα στους δρόμους του νησιού και ήταν κάτι παραπάνω από ήσυχα. Στον σκονισμένο δρόμο είδαμε πολλά καβούρια που κάνανε ανέμελα την βόλτα τους (μάλλον ήταν η κα Καβουρίνα που πήγαινε τα παιδιά σχολείο), αδιαφορώντας για τα πατημένα πτώματα των όμοιων τους που βρίσκονταν σε διάφορα σημεία του δρόμου.

Μερικά αδέσποτα σκυλιά μας έκαναν παρέα καθώς ψάχναμε να βρούμε ένα μέρος για πρωινό. Ο Μοναχικός Πλανήτης πρότεινε το Glenda’s για πρωινό, αλλά η Glenda το είχε κλειστό το μαγαζί οπότε πήγαμε στο κοντινό Cindy’s Café. Η Cindy, όπως και πολλοί ιδιοκτήτες τουριστικών επιχειρήσεων (σαν την Heather) που συναντήσαμε στο ταξίδι μας, ήταν αμερικανίς που τα παράτησε όλα για μια θέση στον ανέμελο ήλιο της Καραϊβικής (σας θυμίζει κάτι το σενάριο;). Το Café της ήταν συμπαθητικό, με chill out ατμόσφαιρα, στο μοναδικό μέρος που η Ματίνα άκουγε Norah Jonesευχάριστα καθώς ήταν η κατάλληλη μουσική για την κατάλληλη ώρα. Από τότε ακούγωντας την αιθέρια φωνή της μου έρχεται η ανάμνηση του γαλήνιου πρωινού σε αυτό παραδεισένιο νησί.

Το πρωινό σαν περιεχόμενο δεν έλεγε πολλά, μια φρουτοσαλάτα από εξωτικά φρούτα (παπάγια ολέ) muffins και bagels όμως το όλο σκηνικό ήταν πολύ καλό, ιδανικό για την αρχή μιας κουραστικής ημέρας.

Σύντομα εμφανίστηκαν και άλλοι Δραγουμάνοι καθώς μας είδαν να καθόμαστε στο μπαλκονάκι του καφέ (συνηθισμένο φαινόμενο στο κομμάτι διαδρομής με το Dragoman, ο ένας να προσελκύει τον άλλο σε μαγαζιά).