Slow Travel

Πέρασε η ώρα και πήραμε το δρόμο για την προβλήτα που μας περίμενε η βάρκα για το snorkelling. Ήταν η ίδια βάρκα που μας έφερε, μόνο που αυτή τη φορά οδηγούσε ο άλλος αδερφός. Είχε για βοηθό του έναν δύσμοιρο μικρό, γύρω στα 15, που δεν ήξερε που πάνε τα τέσσερα (quattro) αλλά ήτανε και τελείως στόκος αναγκάζοντας τον τσαντίλα τον captain να τον βρίζει συνέχεια.

Πρώτη στάση μας ένα θαλάσσιο πάρκο στην άκρη του κοραλλιογενή υφάλου, ο captain μας έφερε πρώτα εδώ γιατί ήταν σχετικά ρηχά και έτσι όσοι δεν είχαν ξανακάνει snorkelling δεν θα είχαν μεγάλο πρόβλημα. Εκεί πάθαμε ένα σοκ με τη Ματίνα, πως μπορεί να μην έχεις ξανακάνει snorkelling (είπαν τα «δελφίνια της θάλασσας»);

Εδώ πρέπει να εξηγήσω τι ακριβώς σημαίνει ο όρος «θαλάσσιο πάρκο», βασικά είναι μια μεγάλη έκταση βυθού στη οποία πρέπει να πας με διαπιστευμένο συνοδό και όχι μόνο απαγορεύεται το ψάρεμα αλλά και να πάρεις οτιδήποτε από το βυθό (κοράλλια, όστρακα κλπ). Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που εκεί τα ψάρια δεν φοβούνται να σε πλησιάσουν και να κάνουν βόλτες γύρω σου. Ήταν ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα για μας τους Έλληνες που ως γνωστών τρεφόμαστε αποκλειστικά από αυτά που «χτυπάμε» με το ψαροντούφεκο στη θάλασσα («είσαι πολύ άντρα»).

Βουτήξαμε λοιπόν στα σχετικά ρηχά νερά, μπροστά πήγαινε ο captain και πίσω εμείς.

Η ορατότητα δεν ήταν τόσο καλή γιατί είχε λίγο κυματάκι που σήκωνε την πολύ λεπτή άμμο αλλά και υποβρύχια σκουπίδια όπως υπολείμματα θαλασσίων φυτών.

Δεν το χάρηκα τόσο πολύ γιατί όλοι οι άσχετοι που δεν μπορούσαν να ελέγξουν το σώματα τους μπλεκόντουσαν μαζί μας και με σκουντάγανε συνέχεια και έτσι και αλλιώς δεν είδα τα τρελά που περίμενα στο βυθό. Καθώς γυρνάγαμε στη βάρκα όμως πλάκωσε ένα κοπάδι τόνοι για να φάνε τα δολώματα που είχε ρίξει πιο πριν ο captain για να να προσελκύσει ψάρια (προς τέρψιν των τουριστών). Έγινε πανικός από τους κιτρινόπτερους τόνους (yellow fin tuna), πηδάγανε ακόμα και έξω από το νερό.

Η όλη αναμπουμπούλα θύμιζε μάχη ανάμεσα σε Οβελίξ και Ρωμαίους, στο επισυναπτόμενο video μπορείτε ακόμα να ακούσετε τις υψηλές συχνότητες των ψαριών.

Καθώς κυνηγούσα ένα barracuda με τη φωτογραφική μου μηχανή (και το υποβρύχιο βρακί της) πέρασε μπροστά μου ανέμελα ένας καρχαρίας! Είναι δύσκολο να μην τρομάξεις όταν βλέπεις από κοντά το χαρακτηριστικό πτερύγιο, την ουρά αλλά και το γνώριμο θανατηφόρο κεφάλι. Εδώ πρέπει να σας πω ότι η επόμενη μας στάση ήταν το περίφημο Shark Ray Alley (καλντερίμι καρχαριών και σαλαχιών), όπου θα βλέπαμε και θα κολυμπούσαμε με καρχαρίες του υφάλου που είναι λίγο μικρότεροι από αυτούς της ανοικτής θαλάσσης και τρώνε κατά κόρον πλανκτόν. Αφού απομακρύνθηκε αρκετά, πετάχτηκα από τη θάλασσα και αναφώνησα στον Ben που με κοιτούσε από τη βάρκα: «Μόλις πέρασε από μπροστά μου ένας καρχαρίας!!!». Χάρηκε πολύ που ήταν ήδη στη βάρκα γιατί ως Αυστραλός έχει μια ιδιαίτερη φοβία στους καρχαρίες.

Αφού ταΐσαμε τους τόνους βίρα τις άγκυρες για το San Pedro, το κεφαλονήσι του αρχιπελάγους όπου και κάναμε στάση για μεσημεριανό. Ο captain μας πήγε σε ένα «δικό» του μαγαζί για φαγητό που ήταν σχεδιασμένο για Αμερικάνους τουρίστες με μεγάλα πορτοφόλια, αλλά το φαγητό ήταν πολύ καλό, όπως και οι μερίδες (σε αντίθεση με τα αντίστοιχα Ελληνικά μαγαζιά). Καθίσαμε σε ένα τραπέζι με την Sandra (Αγγλίδα) και την Merian (Ολλανδέζα). Μάθαμε διάφορα ενδιαφέροντα για την προηγούμενη ζωή των συνταξιδιωτών μας, όπως ότι η Merian έχει σπουδάσει ομοιοπαθητική, αλλά και τα τρέχοντα κουτσομπολιά (ποιος την πέφτει σε ποιόν). Κάναμε μια βόλτα στα τουριστικά μαγαζιά του νησιού που δεν έλεγαν πολλά και σκεπτόμενοι ότι διαλέξαμε το σωστό νησί για να μείνουμε (αντί του San Pedro) κατευθυνθήκαμε προς την αποβάθρα. Είχε τόσο εκτυφλωτικό ήλιο που κρυφτήκαμε στη σκιά μιας καλύβας, μέχρι να έρθει η ώρα να φύγουμε, για να μην μας κάνει κάρβουνο ο ήλιος.

Η επόμενη μας στάση ήταν το Shark Ray Alley, που είναι ένα ρηχό πέρασμα στον κοραλλιογενή ύφαλο που μαζεύει πολλούς καρχαρίες και σελάχια (Stingrays). Με το που σταμάτησε η βάρκα άρχισαν να μας περιτρυγιρίζουν τουλάχιστον 15-20 καρχαρίες. Ήταν σαφώς πιο κόσμιοι στην συμπεριφορά τους από τους τόνους προηγουμένως, αγέρωχοι θα έλεγα, με το μόνιμο «θανάσιμο» χαμόγελο σχηματισμένο στο στόμα τους (κάτι σαν του κροκόδειλου). Κολυμπούσαν αργά γύρω από τη βάρκα μας ενώ από κάτω τους πηγαινοερχόντουσαν τα σαλάχια, τα οποία κινούνταν σαφώς πιο γρήγορα κουνώντας τα ακρόπτερα τους σαν γιγάντια υποβρύχια πουλιά.

Ο captain έριξε την άγκυρα και μας κοίταξε όλο απορία, «Γιατί δεν βουτάτε;». Τι σου είναι η ψυχολογία, όσο και να σου λένε ότι κάτι είναι ασφαλές, αν το μυαλό σου λέει το αντίθετο είναι δύσκολο να αναστρέψεις (όπως ο φόβος των αεροπλάνων ας πούμε). Παρόλη την ηλικία της (σε λίγο έκλεινε τα 50), η Merian πήδηξε πρώτη μέσα και την ακολούθησα εγώ. Αφού είδαν ότι οι καρχαρίες μάλλον μας αγνοούσαν, σιγά σιγά μπήκανε και οι υπόλοιποι. Στην αρχή ήμουν αρκετά μαγκωμένος με τους καρχαρίες και δεν επιδίωκα να τους πλησιάσω πολύ, έτσι ασχολήθηκα περισσότερο με τα σαλάχια που κολυμπούσαν με έναν πολύ ενδιαφέρον τρόπο. Αυτό που θα μου μείνει αξέχαστο είναι ο τρόπος που με παρακολουθούσαν τα λαδί καφέ μάτια τους καθώς περνάγαν από δίπλα μου. Μοιάζανε με κάποιου μυθικού τέρατος από τον Πόλεμο των Άστρων, μάλλον ο George Lucas πήρε από την Γήινη φύση την έμπνευση του για τους κατοίκους των μακρινών γαλαξιών. Ήταν πολύ παιχνιδιάρικα, μάλιστα η Ματίνα έπαιζε κυνηγητό μαζί τους προσπαθώντας να πιάσει την ουρά τους. Όταν μου το είπε μετά, της εξήγησα ότι η ουρά του σαλαχιού είναι που ρίχνει το ηλεκτρικό φορτίο και χάρηκε ιδιαίτερα που δεν έπιασε κανένα.

Το παραπάνω video είναι από τη συνάντηση μας με τους καρχαρίες και τα σαλάχια.

Τράβηξα πολλές φωτογραφίες και βίντεο με την κάμερα μου, το μόνο πρόβλημα ήταν ότι επειδή ο ήλιος ήταν ακριβώς από πάνω μας γυάλιζε στην οθόνη της μηχανής και δεν μπορούσα να δω τι τράβαγα, οπότε πήγαινα λίγο στα τυφλά.

Αυτή ήταν σίγουρα μια από τις πιο αξέχαστες εμπειρίες του ταξιδιού μας, πόσες φορές έχει κανείς την ευκαιρία να κολυμπήσει με καρχαρίες…και να ζήσει για να το πει στους φίλους του; Πόσο μάλλον να τους δείξει φωτογραφίες αντί για δαγκωματιές!

Τρίτη και τελευταία στάση της εκδρομής μας ήταν άλλο ένα τμήμα του υφάλου για να δούμε χρωματιστά ψαράκια και κοράλλια. Όμως ήμασταν ακόμα ενθουσιασμένοι από την εμπειρία μας με τους καρχαρίες και δεν μπορώ να πω ότι τους δώσαμε τόση σημασία όση τους άξιζε.

Κατά την επιστροφή στο Caye Calker ήμασταν όλοι σε νιρβάνα από αυτά που είδαμε εκείνη την ημέρα. Η βάρκα μας άφησε σε μια προβλήτα δίπλα στο Lazy Iguana Bar, όπου οι υπόλοιποι Δραγουμάνοι ήταν αραγμένοι από νωρίς και τα πίνανε. Η Lisa (Αγγλίδα) και η Anita (Αυστραλέζα), είχαν νοικιάσει ένα αυτοκινητάκι του γκόλφ και κάνανε βόλτες στο μοναδικό δρόμο του νησιού χαχανίζοντας, τρομοκρατώντας τους ντόπιους αλλά και κάνοντας «γνωριμίες» με τον τοπικό πληθυσμό. Ήμασταν τόσο κουρασμένοι που τις παρακαλέσαμε να μας πάρουνε μαζί τους μέχρι το ξενοδοχείο. Το πώς ανεβήκαμε 5 άτομα πάνω και φτάσαμε σώοι ήταν ένα θαύμα καθώς ήταν και οι δυο κουδούνι και οδηγούσαν σαν τρελές. Εξουθενωμένοι και ευτυχισμένοι που γλιτώσαμε από καρχαρίες και τρελές Αυστραλές οδηγούς μέσα σε μια μέρα φτάσαμε στο ξενοδοχείο όπου και ξεραθήκαμε στον ύπνο.

Αυτό που μας έκανε πολύ εντύπωση πως ανάμεσα στους μαγαζάτορες του νησιού ήταν και 2-3 Κινέζοι που ξεχώριζαν σαν την μύγα μεσ’ το γάλα, είχαν τα μοναδικά μπακάλικα του νησιού.

Αργότερα είδαμε στο μπαρ και την Michelle την έμπειρη καταδύτρια του γκρουπ, που είχε πάει να κάνει κατάδυση στην Μπλε Τρυπα (Blue Hole). Το οποίο μας πληροφόρησε είναι ένα από τα πιο διάσημα μέρη για να κάνεις κατάδυση. Είναι ένα βυθισμένο ηφαίστειο του οποίου ο κώνος έχει ένα βαθύ σκούρο χρώμα ενώ η υπόλοιπη θάλασσα γύρω του έχει το συνηθισμένο τυρκουάζ, οι φωτογραφίες που είδαμε είναι πολύ εντυπωσιακές.

Η Michelle (Νεοζηλανδέζα) λοιπόν πήγε 3.5 ώρες δρόμο για αυτήν Μπλε Τρύπα και 3.5 να γυρίσει, μέσα στο κύμα, είναι τελείως τρελή! Να σκεφτεί κανείς ότι παθαίνει ναυτία πολύ εύκολα! Λάθος χόμπυ διάλεξε μου φαίνεται! Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να αντέξω 7 ώρες δρόμο σε αυτή τη βάρκα, για μια μέρα (ποτέ μην λες ποτέ)