Ανοικτά της Belize βρίσκεται ο 2ος μεγαλύτερος κοραλλιογενής ύφαλος στον κόσμο μετά από αυτόν στη Βόρεια Αυστραλία. Μέχρι πριν μερικά χρόνια αυτό ήταν η αιτία για την φτώχεια της χώρας, καθώς ήταν απροσπέλαστη από θάλασσα λόγω του υφάλου και από ξηράς λόγω της ζούγκλας. Οι Ισπανοί την προσπέρασαν και έτσι έγινε άντρο πειρατών και παρανόμων.
Τις τελευταίες δεκαετίες ο κόσμος άρχισε να ανακαλύπτει τα κοραλλιογενή νησάκια (Cayes) ανοικτά της Belize, για τα τουρκουάζ νερά τους αλλά και την ποικιλία του υποθαλάσσιου πλούτου και ψαριών τους.
Το φέρρυ ήταν ένα μακρόστενο ανοικτό κρις κραφτ με 2 κτήνη μηχανές. Φορτώσαμε τα πράματα μέσα και βουρ για την θάλασσα. Ο καπετάνιος μας ήταν ένας ηλιοκαμμένος μιγάδας με διάφορα χαϊμαλιά να κρέμονται από το λαιμό του και τατουάζ στα μπράτσα, ήταν κάτι ανάμεσα σε ιθαγενή μάγο και Keith Richards[1].
Λίγο έξω από το λιμάνι η θάλασσα πήρε το κλασσικό χρώμα που βλέπουμε στις φωτογραφίες (εδώ είμαστε!), ένα απέραντο τυρκουάζ. Πηγαίναμε με τα 1000 σαν τα ταξι στην Ύδρα αλλά πιο μεγάλο και χωρίς μαξιλαράκια στα καθίσματα. Πρέπει να πήγαινε με 30-40 μίλια γιατί έκανε την απόσταση των 33 μιλίων από την Belize σε λιγότερο από 1 ώρα.
Ο προορισμός μας το Caye Calker είναι μια μακρόστενη λωρίδα κοραλλιών με λίγη άμμο από πάνω που περπατιέται σε 15 λεπτά από άκρη σε άκρη. Είναι τόσο κοντά στον ύφαλο που μπορεί κανείς να δει και να ακούσει το πάφλασμα των κυμάτων πάνω του. Είναι μια πολύ εντυπωσιακή λεπτή άσπρη γραμμή στον ορίζοντα.
Το κρις κραφτ μας άφησε στην προβλήτα του ξενοδοχείου μας του Toms Hotel (ευτυχώς δεν είχε περπάτημα), όπου λιάζονταν κάτι εγγλεζάρες και πίνανε μπύρες.
Κατασκευασμένο με ξύλινες σανίδες από αυτές που φεύγουν αμέσως μόλις ο Κακός Λύκος (βλέπε τυφώνας) φυσήξει λίγο παραπάνω, δεν είχε κανένα στυλ αλλά ούτε και μπάνια στα δωμάτια. Αυτό ήταν σίγουρα το πιο φτηνιάρικο ξενοδοχείο που μείναμε με τον Dragoman.
Το νησί όμως ήταν ιδανικό για χαλάρωση, ακόμα και οι πινακίδες στο δρόμο το έλεγαν: “go slow”, “Take it easy”, είναι τόσο μικρό που δεν έχει αυτοκίνητα παρά μόνο μερικά ηλεκτρικά αυτοκινητάκια του γκόλφ.
Ταλαιπωρημένοι όπως ήμασταν, ιδρωμένοι, βρώμικοι και κατατσιμπημένοι από τα ζωύφια θέλαμε κολύμπι. Όμως το νησί δεν είχε τώρα παραλία, είχε στο παρελθόν αλλά ένας τυφώνας πριν 3 χρόνια πήρε όλη την άμμο της παραλίας και άφησε μόνο τα κοραλλιογενή βράχια.
Το μόνο μέρος που μπορούσε κανείς να βουτήξει για μπάνιο ήταν το «split» (χώρισμα), που ήταν ένα κάθετο χάσμα στην άκρη του νησιού. Σαν να πέρασε κάποιος με ένα γιγάντιο μαχαίρι και να έκανε μια τομή στο νησί, με τη θάλασσα να περνάει ανάμεσα στα δυο μέρη του νησιού. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν μαχαίρι αυτό που πέρασε, αλλά ένας τυφώνας πριν καμιά δεκαετία. Όπως βλέπεται οι τυφώνες αφήνουν παντού ανεξίτηλα τα σημάδια τους!
Σε αυτό ακριβώς το σημείο βρίσκεται το Lazy Iguana Bar, όπου κάτσαμε να δούμε το ηλιοβασίλεμα πίνοντας Hurricane υπό τους ήχους του Bob Marley[2], ήταν υπέροχα.
Το βράδυ φάγαμε σε ένα εστιατόριο κοντά στο ξενοδοχείο μας, δίπλα στο νεκροταφείο του νησιού (μποοοοοου). Είχε και μουσικό πρόγραμμα στο μενού, δύο μουσικούς που ήταν τραγικοί. Ο ένας έπαιζε συνθεσάιζερ και ο άλλος τραγούδαγε, ήταν τόσο χάλια που στην αρχή νόμιζα ότι κάνανε πλάκα σαν να ήταν κάποια παρωδία, αμ δε. Όλο χαρά παράγγειλα αστακό μιας και έμαθα ότι ήταν η εποχή τους, αλλά προς μεγάλη μου απογοήτευση μου φέρανε μόνο την ουρά, καθώς οι ντόπιοι αστακοί δεν έχουν δαγκάνες, όπως μου εξήγησαν. Δεν ήταν και το πιο χορταστικό γεύμα στον κόσμο.
[1] Richards, Keith: Κιθαρίστας των Rolling Stones και μόνιμος κάτοικος της Καραιβικής όταν δεν δίνει συναύλιες, ο βίος του θεωρείται υπόδειγμα πιστού (προς αποφυγήν)
[2] Marley, Bob: ο πρώτος σούπερ σταρ του αναπτυσσόμενου κόσμου, έκανε τη ρεγκε και την Τζαμάικα της μόδας
Slow Travel 
Σχολιάστε