Οδεύοντας για το Tulum ήταν σαν να μπαίνουμε σε έναν άλλο κόσμο, οι δρόμοι μετατράπηκαν σε αυτοκινητοδρόμους, αριστερά και δεξιά τεράστιες πινακίδες διαφήμιζαν πολυτελή ξενοδοχεία και συγκροτήματα κατοικιών.
Εμείς φυσικά μέναμε σε ένα άθλιο (ο Θεός να το κάνει…) camping , ανάμεσα σε 2 πολυτελή θέρετρα. Βέβαια ήταν ακριβώς πάνω στην παραλία με την τυρκουάζ θάλασσα και τη ψιλή άμμο.
Αφού στήσαμε τη σκηνή μας στην άμμο, κρεμάσαμε και την ολοκαίνουργια αιώρα μας ανάμεσα σε 2 φοίνικες μπροστά από τη σκηνή μας και καθώς ήμασταν κουρασμένοι και μπαϊλντισμένοι, αποφασίσαμε να ρίξουμε έναν υπνάκο στο νέο μας απόκτημα. Εκεί έκανα το μοιραίο λάθος, λόγω αέρα αλλά κυρίως λόγω τεμπελιάς δεν αλοίφτικα καθόλου με αντικουνουπικό DEET, με αποτέλεσμα μόλις ξυπνίσαμε από τον ύπνο του δικαίου να ανακαλύψω ότι με είχαν κατασπαράξει τα κουνούπια, ενώ η Ματίνα δεν είχε πάθει τίποτα! (δεν είναι δίκαιο αυτό).
Μόλις μάθαμε ότι σήμερα το μενού είχε πάλι μακαρόνια, πήραμε τις παραλίες (κατά το: «πήραμε τους δρόμους») προς άγραν φαγητού. Δυστυχώς δεν βρήκαμε τίποτα ανοικτό οπότε γυρίσαμε πίσω απογοητευμένοι και φάγαμε στωικά τα μακαρόνια που είχαν ετοιμάσει δυο από τις αγγλίδες, οι οποίες δυστυχώς δεν είχαν ακούσει τίποτα για τον Jamie Oliver.
Μετά από αυτό το δείπνο παρηγορία μας ήταν η πανέμορφη βραδιά στην παραλία, το μπουκάλι τεκίλα και ο χυμός ανανά (=panty ripper!).
Καθώς το κύμα έφτανε στην άμμο βλέπαμε μερικούς φωτεινούς κόκκους, προσπάθησα να δω αν είναι κάποιο ψαράκι ή ζωύφιο της θάλασσας αλλά μάταια, την απάντηση θα την μαθαίναμε μερικές βδομάδες μετά στο Vieques.
Παρόλη τη μαγική βραδυά, ιδανική για φωτογραφίες, η ζέστη ήταν αφόρητη και δεν κάναμε πολύ καλό ύπνο.
Ξυπνήσαμε κουρασμένοι και ταλαιπωρημένοι για να πάμε στον αρχαιολογικό χώρο του Tulum.
Slow Travel 
Σχολιάστε