Ζαλισμένοι και αποσβολωμένοι φύγαμε από την εκκλησία για να πάμε στην επόμενη στάση της εκδρομής, το χωριό των «προδοτών» το Zinacantán. Η διαφορά στη ατμόσφαιρα ήταν εμφανής.
Βέβαια την ώρα που φθάσαμε δεν είχε στους δρόμους κανέναν παρά μόνο μερικές παρέες παιδιών που γυρνάγανε από το σχολείο. Νιώσαμε πολύ πιο άνετα και ο κόσμος φαινότανε πιο φιλικός και πολιτισμένος (αλλά προδότες…)
Μας πήγαν σε ένα «αντιπροσωπευτικό» σπίτι να δούμε πως οι γυναίκες πλέκουν και μαγειρεύουν.
Ακούγεται πολύ τουριστικό και ήταν όντως, βλέποντας 5-6 γυναίκες με τα παιδιά τους στη πλάτη να πλέκουν σε αργαλειούς και να μαγειρεύουν τορτιλες.
Σε αντίθεση με αντίστοιχες εκδρομές στην Ελλάδα που φοράνε τις φουστανέλες μόνο για τους τουρίστες και μετά τις βγάζουν και φοράνε τζιν, αυτοί οι ινδιάνοι μας δείχνανε την πραγματική τους ζωή. Δεν αλλάξανε ρούχα αφού φύγαμε, αφού όλοι στο δρόμο τα ίδια φοράγανε.
Παρασυρθήκαμε από το όλο κλίμα και αγοράσαμε και ένα υφαντό που διακοσμεί τώρα ένα τραπεζάκι σπίτι μας. Εδώ νομίζω ότι πρέπει να αναφέρω ότι όλες οι παντρεμένες γυναίκες σε ηλικία μητρότητας είχανε τουλάχιστον ένα μωρό χωμένο στην ειδική θήκη στην πλάτη τους. Η «θήκη» αυτή δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα ύφασμα δεμένο με τέτοιο τρόπο διαγώνια στην πλάτη της γυναίκας, έτσι ώστε να κάνει κοιλότητα για να χωράει το παιδί. Μείναμε με την απορία πως αναπνέουν τα δύστυχα τα μωρά εκεί μέσα.
Slow Travel 
Σχολιάστε