Slow Travel

Είχαμε τρεις μέρες στο San Cristóbal, την πρώτη ο αρχηγός μας μας πρότεινε να πάμε εκδρομή στα ινδιάνικα χωριά. Μας είπε ότι κάθε πρωί στο zocalo θα βρούμε την κυρία Mercedes η οποία κάνει πολύ καλή ξενάγηση εκεί.Την προκαθορισμένη ώρα ήμασταν στο zocalo αλλά Mercedes γιοκ (ούτε BMW φυσικά), είχε όμως πολλούς ταξιδιώτες σαν εμάς που ψαχνόντουσαν. Η Mercedes είναι και στον Lonely Planet βλέπετε οπότε είναι must για όλους. Σε λίγο εμφανίστηκε ένας τύπος ο οποίος μας συστήθηκε σαν ο ανιψιός της Mercedes (κάτι σαν SMART δηλαδή;) και μας είπε ότι σήμερα θα έκανε εκείνος την ξενάγηση γιατί η Mercedes έχει κόψει τα πολλά πολλά (κρίμα την αναφορά στον LP) λόγω ηλικίας.

Μας φόρτωσαν όλους σε λεωφορειάκια και μας πήγαν στο πρώτο χωριό που λέγεται Chamula (προφέρεται Τσομούλα). Εκεί είδαμε την παλιά εκκλησία του χωριού που ήταν δίπλα στο νεκροταφείο.Η εκκλησία αυτή κάηκε πριν από περίπου 100 χρόνια κατά τη διάρκεια του εορτασμού της ημέρας των νεκρών (τέλος Νοεμβρίου). Για τους συχνούς θαμώνες μεξικάνικων εστιατορίων (κυρίως σε Αγγλία και Αμερική), οι φιέστες της Dios del los muertos είναι γνωστές σαν νύχτες ξεσαλώματος και μεγάλης κατανάλωσης τεκίλας.

Η πραγματική Μεξικάνικη παράδοση είναι λίγο διαφορετική, όλη η οικογένεια πηγαίνει με τα φαγητά και τα ποτά της στο νεκροταφείο όπου τρώνε και πίνουν πάνω από τους τάφους των δικών τους ενθυμούμενοι τα κατορθώματα των μακαριτών. Έμαθα ότι κάτι αντίστοιχο κάνουν και οι δικοί μας Πόντιοι.Στην Chamula λοιπόν πριν 100 χρόνια (;;) είχανε φτάσει στο τσακίρ κέφι και νάσου τα βεγγαλικά και τα πυροτεχνήματα και κατάφεραν και έβαλαν φωτιά στην εκκλησία τους. Πυροσβεστική δεν είχε τότε οπότε τους κάηκε ολοσχερώς, μόνο οι πέτρινοι τοίχοι έμειναν.

Η εκκλησία από μόνη της, παρά το κωμικοτραγικό της τέλος, δεν είναι το κυρίως τουριστικό αξιοθέατο. Το νεκροταφείο δίπλα στην εκκλησία είχε πιο ενδιαφέρον καθώς οι σταυροί των τάφων είναι βαμμένοι με διαφορετικά χρώματα. Ο ξεναγός μας εκεί άρχισε να μας τα μασάει γιατί δεν μπορούσε να μας πει με ποιο κριτήριο χρησιμοποιούσανε τα χρώματα.Εκεί ήταν που αρχίσαμε να μελαγχολούμε την Mercedes. Αν και αυτό είναι σχετικά συνηθισμένο φαινόμενο στο Μεξικό (βλέπε τη διάσταση απόψεων των ξεναγών σχετικά με το βασικό συστατικό της κόκκινης μπογιάς των Μάγιας σε επόμενο κεφάλαιο).Μία άποψη έλεγε ότι ήταν χρωματισμένοι ανάλογα με την ηλικία του θανούντα, μαύροι αν πέθανε μεγάλος, άσπροι για μικρό και θαλασσί/τουρκουάζ για τους αναποφάσιστους. Ο ξεναγός μας είπε επίσης ότι οι τοπικοί άρχοντες της Καθολικής εκκλησίας είναι πολύ αυστηροί με όσους ινδιάνους τολμούν να «αλλαξοπιστήσουν» και να γίνουν Προτεστάντες, έχοντας το «δικαίωμα» να διώξουν από τα σπίτια τους όσους αλλάξουν θρησκεία. Αυτό έχει οδηγήσει πολλούς ινδιάνους μακριά από τα χωριά τους να ζούνε υπό άθλιες συνθήκες στα περίχωρα του San Cristóbal, στη λεγόμενη Ζώνη της Μιζέριας (Cinturón de Miseria). Άλλους τους οδήγησε με ένα χρωματιστό σταυρό πάνω από το κεφάλι τους, εύχομαι να μην τα ακούνε τίποτα δικοί μας αυτά και τους μπαίνουνε ιδέες.