Slow Travel

Το επόμενο αξιοθέατο ήταν η κεντρική πλατεία του χωριού που είχε και την αγορά των ινδιάνων καθώς και την «καινούργια» εκκλησία του San Juan, που αντικατέστησε την καμένη.

Το χωριό αυτό είχε πρωτοστατήσει στην αντίσταση εναντίων των Ισπανών με πολύ μεγάλη επιτυχία. Οι κάτοικοι του είχανε χτίσει ένα τοίχος ανάμεσα στα βουνά το οποίο δεν μπορούσαν να περάσουν οι Ισπανοί. Χρειάστηκε η προδοσία των κατοίκων του γειτονικού Zinacantán για να μπορέσουν να νικηθούν οι κάτοικοι της Chamula. Κάτι σαν τους 300 του Λεωνίδα δηλαδή, κομπλέ με Εφιάλτη κλπ. Σαν αποτέλεσμα αυτής της προδοσίας, οι προδότες πήραν πολλά προνόμια από τους Ισπανούς ενώ οι προδομένοι το ανάποδο (η ιστορία πάντα επαναλαμβάνεται). Αυτός μπορεί είναι και ο λόγος που όταν φτάσαμε στην κεντρική πλατεία του χωριού οι Ινδιάνοι μας κοίταζαν «κάπως», παρόλο που υπήρχαν αρκετοί τουρίστες τριγύρω.

Αυτοί κάνανε το κομμάτι τους και αγνοούσαν παντελώς τους τουρίστες (όπως τους αρμόζει άλλωστε), παρόλα αυτά αιωρούνταν ένα περίεργο συναίσθημα στο χωριό που, δεν το νιώσαμε πουθενά αλλού στο ταξίδι μας, άντε ίσως λίγο στον Παναμά.

Στο παζάρι μπορούσε εκτός των άλλων να βρει κανείς κοτόπουλα (νωπά, τα πόδια κόβονταν επιτόπου όπως φαίνεται στο παραπάνω video), φρούτα, ζαρζαβατικά και κρέας, χάρηκα πολύ που δεν θα τρώγαμε εκεί και έτσι δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να τρωγαμε κάποιο από αυτά τα κοτόπουλα (σαλμονέλα κανείς;). Αυτό που φάγαμε και ήτανε καταπληκτικό ήτανε το ψητό καλαμπόκι, γιατί όπως και να το κάνουμε το καλαμπόκι θέλει τον ινδιάνο του. Μας έβαλε και μια ειδική σάλτσα από τσίλι και λεμόνι, τέλειο. Οι καλαμποκάδες στην Ερμού πρέπει να αποκτήσουν λίγη τεχνογνωσία από τους ινδιάνους!

Οι ινδιάνοι της Chamula λατρεύουν ένα συνδυασμό καθολικισμού και της θρησκείας των Μάγιας. Μια από τις δοξασίες της οποίας είναι και ο εξορκισμός των κακών πνευμάτων (που ήταν υπεύθυνα για όλες τις αρρώστιες), με Coca Cola. Βασικά πιστεύουν ότι το ρέψιμο διώχνει τα κακά πνεύματα που είναι υπεύθυνα για όλες της αρρώστιες. Έτσι ενώ το χωριό είναι πάμφτωχο, ο τοπικός αντιπρόσωπος της Coca Cola ζει σε μια βιλάρα με ψηλούς τοίχους και 3 τζιπ παρκαρισμένα μέσα.

Η εκκλησία του San Juan Chamula μας περίμενε, για άλλη μια φορά στο ταξίδι μας ήμασταν τυχεροί και ήμασταν στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή. Εκείνη τη μέρα είχαν κάποια γιορτή και υπήρχε πολύ μεγάλη δραστηριότητα μέσα και έξω από την εκκλησία.Ανά τακτά χρονικά διαστήματα (15 λεπτά νομίζω), και για όση ώρα μας μιλούσε ο ξεναγός έξω από την εκκλησία, έβγαιναν από μέσα 3-4 ινδιάνοι με στολές, άναβαν μερικά πυροτεχνήματα τύπου ρουκέτας και ξαναέμπαιναν μέσα. Η ρουκέτες αυτές κάνανε πολύ θόρυβο, καλά που εμείς ήμασταν εκπαιδευμένοι από το Ελληνικό Πάσχα! Όχι όμως οι πιο πολλοί τουρίστες που τα είχανε κάνει πάνω τους.Η θεραπεία των αρρώστων γινόταν μέσα στη εκκλησία από ειδικούς εξορκιστές οι οποίοι εκτός από τη γνωστή για της θεραπευτικές ιδιότητες Coca Cola, χρησιμοποιούσανε αυγά, μαντζούνια και σε ειδικές περιπτώσεις σφάζανε και κανένα κόκορα.Όλα αυτά μας τα περίγραψε με λεπτομέρεια ο ξεναγός πριν μπούμε μέσα, είχαμε όλοι μεγάλη ανυπομονησία να μπούμε, αλλά τίποτα δεν θα μας προετοίμαζε γι’αυτό που συναντήσαμε.Οι ινδιάνοι ήταν στην κυριολεξία στον κόσμο τους. Πληρώσαμε ένα μικρό τίμημα για να μπούμε στη εκκλησία, με τον μόνο όρο να σεβαστούμε τους πιστούς και να μην βγάλουμε κάμερες. Από την μια πλευρά ήθελα να σεβαστώ απόλυτα τη θέληση αυτών των ανθρώπων, απο την άλλη όμως θα ήθελα να είχα μια εικόνα αυτού που ζήσαμε εκεί μέσα. Όπως και σε άλλες αντίστοιχες περπτώσεις που δεν μπορούσα να τραβήξω φωτογραφίες, προτίμησα να απολαύσω με όλες μου τις αισθήσεις την εμπειρία, από το να αγχώνομαι αν βγήκαν καλές οι φωτογραφίες.Μέσα στην εκκλησία επικρατούσε καταχνιά από τα διάφορα μυρωδικά που καίγανε, αλλά και από τα θυμιατά των «εξορκιστών». Η εκκλησία ήταν αρκετά μακρόστενη και ψηλοτάβανη, στο πάτωμα όμως είχε χώμα και πευκοβελόνες (ολίγον πριμιτιβ).Στην αριστερή πλευρά είχε ξύλινα αγάλματα διαφόρων αγίων, μπροστά από τα οποία καθόντουσαν γονατιστοί εξορκιστές με τα «σύνεργα της δουλειάς»: μυρωδικά, αυγά και μπουκάλια Coca Cola, δυστυχώς κόκορα δεν είχε κανένας.Μερικά από τα αγάλματα τα αγνοούσανε γιατί δεν ήταν ικανοποιημένοι από τους Αγίους που αντιπροσώπευαν!Στο βάθος κοντά στο ιερό ήταν μία μεγάλη ομάδα ανθρώπων οι οποίοι ήταν καθιστοί και έπαιζαν μουσική. Είχανε δυτικά έγχορδα αλλά και δικά τους κρουστά που συνόδευαν την χορωδία. Το όλο είδος μουσικής θύμιζε λίγο αυτή των ινδιάνων στο The Mission. Ο συνδυασμός μουσικής, θυμιατών, καπνού και εξορκιστών έδινε μια εξωπραγματική διάσταση στην όλη εμπειρία. Υπήρχε κάτι απόκοσμο για όλες τις ανθρώπινες αισθήσεις, ίσως μόνο για την αφή δεν υπήρχε (εκτός αν χάιδευες τα αγάλματα, κάτι που δεν δοκίμασα).Τώρα κατάλαβα γιατί ο ξεναγός μας είχε και μας τα έλεγε 1 ώρα πριν μπούμε μέσα.Μείναμε για κάμποση ώρα και κοιτούσαμε με ανοικτό το στόμα αυτά που συνέβαιναν γύρω μας. Τις μικρές ομάδες των «εξορκιστών-θεραπευτών» με τις Coca Cola τους, τους πιστούς που παίζανε μουσική και τραγουδούσανε και αυτούς που απλά προσκυνούσανε τα αγάλματα των αγίων μουρμουρώντας προσευχές και παρακλήσεις. Σκηνές από μια άλλη εποχή μακριά από αυτό που εμείς αποκαλούμε «πολιτισμό».