Slow Travel

Κατά την επιστροφή μας στο San Cristóbal κάτσαμε στο ίδιο βανάκι με τον ξεναγό, έτσι είχα την ευκαιρία να του μιλήσω. Νομίζω και ο ίδιος πρέπει να το επιδίωξε γιατί είχε δει ότι δεν είμαστε από μία από τις συνηθισμένες χώρες προέλευσης επισκεπτών που πηγαίνουν εκεί.Τον είχα πάρει από κακό μάτι τον τύπο γιατί από κοντά αποδείχθηκε πολύ πιο ενδιαφέρον άνθρωπος. Καταρχήν εντυπωσιάστηκε όταν του είπαμε ότι είμαστε Έλληνες. Μας είπε ότι ο μόνος άλλος Έλληνας που είχε γνωρίσει ήταν ο Έλληνας πρεσβευτής που είχε πάει από τα μέρη τους πριν μερικά χρόνια με ένα γκρουπ πρέσβεων της ΕΕ, παρόλα αυτά τις κλασσικές λέξεις τις ήξερε στα Ελληνικά (καλημέρα, καλησπέρα, μαλάκα). Μιλούσε πολλές γλώσσες και ήθελε να μάθει και άλλες, δεν ήξερε ποια θα έπρεπε να είναι η επόμενη γλώσσα που θα μάθει, τα γιαπωνέζικα ή τα εβραϊκά. Μου έκανε πολύ εντύπωση που είπε εβραϊκά.

Η απορία μου λύθηκε μερικές βδομάδες αργότερα στην Antigua Guatemala. Του πρότεινα λοιπόν να μάθει γιαπωνέζικα γιατί έτσι θα ήταν πιο περιζήτητος. Προσπάθησα να μάθω τη γνώμη του για τους Zapatistas και για τα χωριά τους. Μου είπε ότι οι Zapatistas δεν επιτρέπουν τουρίστες στα χωριά τους και τα μόνα χωριά που πάνε οι ξένοι είναι αυτά που είδαμε εκείνη τη μέρα. Και αυτό γιατί οι ινδιάνοι των χωριών αυτών είχαν καλομάθει από τον τουρισμό (και ας έκαναν τους δύσκολους!). Είπε ότι δεν ήταν σίγουρος για το πόσο καλό ή κακό έκανε το κίνημα των Zapatistas στις συνθήκες διαβίωσης των ινδιάνων. Καθώς το βανάκι κατέβαινε τους φιδωτούς βουνίσιους δρόμους πετύχαμε μια πένθιμη πομπή. Μπροστά ήτανε ένα ημιφορτηγό (a’la Datsun) και πίσω ακολουθούσαν πεζοί τουλάχιστον 100 άτομα, συγγενείς και φίλοι. Η τοπική παράδοση λέει ότι πρέπει να συνοδέψουν τον νεκρό από τον τόπο που πέθανε μέχρι τον τάφο. Η εν λόγω πομπή πρέπει να ήρθε από το νοσοκομείο του San Cristóbal που ήταν 10χλμ χιλιόμετρα μακριά!