Slow Travel

Το San Cristóbal de las Casas πήρε το όνομα του από έναν Δομινικανό μοναχό που ήταν υπέρμαχός των δικαιωμάτων των ινδιάνων. Παρ’ όλη την προσπάθεια των μοναχών να προστατεύσουν τους ινδιάνους από την εκμετάλλευση των λευκών, δεν άλλαξαν πολλά από τα πρώτα αποικιακά χρόνια μέχρι τις μέρες μας και έτσι το San Cristóbal έγινε παγκοσμίως διάσημο λόγω της κατάληψης του από τους Zapatistas την Πρωτοχρονιά του 1994.

Υπό την ηγεσία ενός μασκοφόρου λευκού Μεξικάνου (τον Subcomandante Marcos) οι ινδιάνοι των γύρω χωριών επαναστάτησαν ενάντια στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση του Μεξικού και στην πλήρη εξαθλίωση που είχαν επιφέρει οι πολιτικές της.

Η ομοσπονδιακή Μεξικάνικη κυβέρνηση πολύ γρήγορα κατέπνιξε την εξέγερση των ινδιάνων αλλά το «κακό» γι’αυτήν είχε γίνει. Τα παγκόσμια ΜΜΕ ενδιαφέρθηκαν για τους ινδιάνους και τα προβλήματα τους με αποτέλεσμα πολλοί δυνατοί και διάσημοι αυτού του κόσμου να προσφέρουν τη βοήθεια τους (ο Mitterand και η γυναίκα του ανάμεσα τους).

Εμείς φτάσαμε σχεδόν 10 χρόνια μετά την εξέγερση και τα πράματα ήταν σαφώς πιο ήρεμα από τα πρώτα χρόνια. Μας είχαν πει ότι οι Μεξικάνοι στρατιώτες στα μπλόκα γύρω από την πόλη προκαλούσαν προβλήματα σε όποιον κουβαλούσε οτιδήποτε είχε σχέση με τους Zapatistas. Στα μπλόκα που περάσαμε που ήταν τα μόνα μπλόκα που είδαμε σε όλο το Μεξικό, δεν μας έψαξαν και οι στρατιώτες τους, φάνηκαν να είναι εκεί μόνο για τυπικούς λόγους (κάτι σαν τα ΜΑΤ στην είσοδο των Εξαρχείων).

Στην πόλη πάντως είδαμε δύο «επίσημα» μαγαζιά των Ζαπατιστας που πουλάγανε τα πάντα για έναν καθώς πρέπει οπαδό του κινήματος ενάντια στην παγκοσμιοποίηση. Αφίσες, CD, Video, μπλουζάκια, βιβλία με τον Subcomandante Marcos αλλά και τον πρώτο διδάξα Che. Επίσης είδη λαϊκής τέχνης από τα χωριά των ινδιάνων και κουκλάκια με Ζαπατιστας (όπως φαίνεται και στην παραπάνω φωτογραφία).

Το βράδυ ήμασταν «επιτέλους μόνοι» και είπαμε να πάμε κάπου να φάμε, κοιτάξαμε στον LP που πρότεινε διάφορα ενδιαφέροντα εστιατόρια, από αυτά διαλέξαμε «Τα μουστάκια του Emilliano» (Zapata εννοείται!), λόγω ονόματος, που δυστυχώς αποδείχτηκε μια τουριστική παγίδα (tourist trap που λένε και οι αγγλοσάξονες), κρίμα τα μουστάκια.

Απ’ ότι φαίνεται αφού τον έγραψε ο Μοναχικός Πλανήτης αποφάσισε να κάνει την αρπαχτή ο ιδιοκτήτης. Και να πεις ότι τρως μάπα φαγητό αλλά φτηνό, κάτι γίνεται, αλλά να σε γδύνουν και να μην τρως κιόλας δεν λέει. Το μόνο που άξιζε ήταν οι Margueritas, οι οποίες ήταν πολύ καλές, όπως παντού στο Μεξικό άλλωστε, αλλά υπερτιμημένες. Είχε πολλά γκρουπ τουριστών που είχαν έρθει κομπλέ με τον ξεναγό τους. Τουλάχιστον ο δικός μας αρνήθηκε (;) την προμήθεια και μας πήγε κάπου πιο ανθρώπινα.