Slow Travel

Με μεγάλη χαρά φύγαμε από το άθλιο camping της Oaxaca με προορισμό το San Cristóbal de las Casas.

Δεν ήταν μόνο τα 630 χλμ της απόστασης που έπρεπε να διανύσουμε, αλλά και η υψομετρική διαφορά που μας έκανε να ανησυχούμε, από τα υψίπεδα στη θάλασσα και πάλι πάνω σε άλλα υψίπεδα. Θα έπρεπε να κάνουμε και μια στάση στη μέση της διαδρομής, αυτό έγινε σε ένα μοτέλ πάνω στην Παναμερικανα , ένα από τα χειρότερα μέρη που μείναμε σε όλο το ταξίδι. Νοικιάσαμε 2 δωμάτια για να έχουμε μπάνιο και στήσαμε τις σκηνές μας στην αυλή. Είχε τα απίστευτα κουνούπια και πετούμενα που μας έκαναν εντύπωση καθώς ακόμα δεν είχαμε συνηθίσει στην «τροπική αεροπορία». Εκείνη τη στιγμή δεν το γνωρίζαμε πόσο άσχημο ήταν σε σχέση με αυτά που μας περίμεναν, απλά το ευχόμασταν.
Καθώς ψάχναμε κατάλληλο μέρος για να στήσουμε τις σκηνές μας στον (ο Θεός να τον κάνει) κήπο του μοτέλ, ανακαλύψαμε ότι «κατοικείται» από δεκάδες τεράστια βατράχια, που ντερλικώνανε με την πληθώρα των εντόμων. Εκτός από βατράχια και εμάς οι υπόλοιποι θαμώνες του μοτέλ ήταν νταλικέριδες που είχαν παρκάρει τα τριαξωνικά τους στο παρκινγκ και κοίταζαν με επαγγελματικό ενδιαφέρον την Amber. Η υγρασία ήταν αφόρητη, αυτό που λένε να την κόψεις με το μαχαίρι, καθώς και η μυρωδιά μούχλας που θα μας συνόδευε στο μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού μας.
Λίγο πριν φτάσουμε στο San Cristóbal de las Casas κάναμε μια στάση στο Chiapa de Chorzo για να επισκεφτούμε το φαράγγι Sumidero (Canyon de Sumidero). Στο βάθος του φαραγγιού ρέει ο ποταμός Rio Grijalva και καταλήγει σε μια τεχνητή λίμνη που δημιουργήθηκε το 1981 για ένα υδροηλεκτρικό φράγμα. Στις όχθες του ποταμού έχουν στήσει τα «περίπτερα» τους 2-3 «εταιρείες» με ταχύπλοα που κάνουν ξενάγηση στο φαράγγι. Ο αρχηγός Russ μας εξήγησε οτι την τελευταία φορα που είχε περάσει από εκεί δεν έμειναν ικανοποιημένοι από την ξενάγηση, γι αυτό και αυτή τη φορά θα χρησημοποιούσαμε άλλη εταιρεία. Φορέσαμε τα φωσφοριζέ σωσίβια μας και επιβιβαστήκαμε στις λέμβους (lanchas) που μας πήγαν σε μιας διαδρομή 35 χλμ μέχρι το φράγμα.

Η φύση κατά τη διάρκεια της διαδρομής ήτανε μαγευτική, εκεί είδαμε για πρώτη φορά καφε πελεκάνους τύπου «στούκας» να κάνουν κάθετη εφόρμηση στα δύστυχα ψάρια του ποταμού. Αυτούς τους πελεκάνους θα τους βλέπαμε από εδώ και πέρα οπουδήποτε υπήρχε υγρό στοιχείο (θάλασσα, ποτάμι ή λίμνη), να κάνουνε τις άκρως εντυπωσιακές εφορμήσεις τους.
Η lancha ήταν μια μακρόστενη βάρκα με μια πολύ δυνατή εξωλέμβιο να την κινεί, κατά τόπους ο καπετάνιος μας πήγαινε εντυπωσιακά γρήγορα.
Είδαμε περίεργους σχηματισμούς από φυτά που δημιουργήθηκαν με το χρόνο σε καταρράκτες ψηλά στα βράχια στις όχθες του ποταμού. Έναν από αυτούς τον λέγανε Χριστουγεννιάτικο Δέντρο επειδή έμοιαζε καταπληκτικά σε τέτοιο.

Μερικοί κροκόδειλοι λιάζονταν τεμπέλικα στις όχθες του ποταμού καθώς κάτι μαϊμούδες παίζανε στα κλαδιά των δέντρων από πάνω τους.
Ένα από τα αξιοπερίεργα που μας έδειξε ο ξεναγός, ήταν ο ψηλός βράχος από την επιφάνεια του ποταμού που μας είπε ότι φτάνει τα 1000 μέτρα, λίγο αισιόδοξος ήταν. Από αυτό το φιλόδοξο βράχο λοιπόν πήδηξαν από απελπισία οι τελευταίοι ινδιάνοι υπερασπιστές της περιοχής όταν τους είχαν στριμώξει οι Ισπανοί κατακτητές, κάτι σαν το Μεξικάνικο Σούλι δηλαδή. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι αφού είχαν πάρει την απόφαση να πεθάνουν, γιατί πήγαν μόνοι τους, αντί να πάρουν και μερικούς Κονκισταδόρες μαζί τους; Άλλοι λαοί, άλλα έθιμα θα μου πεις…

Σε κάποιο σημείο είδαμε χτισμένες και μερικές ξέμπαρκες βίλλες και ένα κυριλέ ξενοδοχείο το οποίο μας πληροφόρησε ο ξεναγός ότι είναι πολύ ακριβό. Δεν ήταν του γούστου μου να πω την αλήθεια. Μας έκανε πολύ εντύπωση ότι ενώ το περιβάλλον ήταν ειδυλλιακό και αρκετά παρθένο με ελάχιστα ανθρώπινα σημάδια, ο ποταμός ήταν γεμάτος από επιπλέοντα πλαστικά μπουκάλια. Το αναφέραμε στον ξεναγό που μας εξήγησε ότι αυτό οφείλεται στις βροχές που φέρνουν σκουπίδια από όλους τους παραποτάμους στον κυρίως ποταμό. Ήταν πραγματικά εγκληματικό να καταστρέφεται με αυτό τον τρόπο το παρθένο τοπίο.
Ο οδηγός μας ο Ben μας προειδοποίησε ότι στο τέλος της «εκδρομής» ο ξεναγός και ο καπετάνιος θα ζητήσουνε φιλοδώρημα, μια κακή συνήθεια που έχουνε αποκτήσει οι ντόπιοι από τις πολλές συναναστροφές τους με Αμερικάνους. Πρότεινε να μην τους δώσουμε τίποτα γιατί είχαμε ήδη πληρώσει αρκετά και τα αγγλικά του ξεναγού ήταν ψιλοαπαράδεκτα έως ανύπαρκτα καθώς ο Τεξανός εκτελούσε χρέη μεταφραστή. Πράγματι λίγο πριν δέσουμε στην προκυμαία ο καπετάνιος σταμάτησε τη lancha και είπε ότι δεν δένουνε αν δεν τους δώσουμε φιλοδώρημα. Ο Ben έγινε έξω φρενών, και εγώ το ίδιο. Το θέμα λύθηκε με το να μαζέψουμε κάποια ψιλά κέρματα όλοι μαζί και να τους τα δώσουμε. Σίγουρα βοήθησε και το γεγονός ότι στη προκυμαία περίμεναν και άλλοι υποψήφιοι πελάτες, οπότε δεν τους συνέφερε να καθυστερήσουν αλλά και ούτε να γίνει μεγάλη φασαρία.
Παρόλο το δυσάρεστο συμβάν με το φιλοδώρημα η όλη εκδρομή άξιζε τον κόπο και περάσαμε πολύ ωραία, ένα ευχάριστο διάλειμμα μετά από τόσες ώρες ταξίδι. Τόσο ωραία που αγοράσαμε αρκετές κάρτες Canyon de Sumidero για να στείλουμε σε φίλους