Slow Travel

Από την Guadalajara πήραμε το λεωφορείο για το Mexico City, σε αυτό το σκέλος του ταξιδιού είχαμε την πολυτέλεια να ταξιδεύουμε με τα λεωφορεία ETN, για τα οποία είχα διαβάσει στο Ιντερνετ ότι είναι τα καλύτερα. Είναι όντως τα καλύτερα, μας δώσανε μέχρι και δίσκο με φαγητό και ποτό για το ταξίδι (όπως στα αεροπλάνα!), είδαμε 3 ταινίες στο DVD (πάλι Κόμης Μοντεχρίστος, φτου!). Η διαδρομή ήταν 7 ώρες με την καθιερωμένη στάση στη μέση.

Ήμασταν αρκετά ψαρωμένοι γι’ αυτό το σκέλος του ταξιδιού γιατί όλοι μας είχανε πρήξει για το πόσο επικίνδυνο είναι το Mexico City και για το τι έπαθε ο μακαρίτης ο γιος του Γιαννίτση. Νομίζω ότι πια η Πόλη του Μεξικού είναι άμεσα συνδεδεμένη στη ψυχοσύνθεση του Έλληνα γονιού με το συγκεκριμένο ατυχές περιστατικό.
Είχαμε διαβάσει και στο Lonely Planet να αποφεύγουμε τα ταξί σκαραβαίους γιατί σε πάνε σε ερημικές γειτονίες και σε ληστεύουν και άλλα τέτοια ευχάριστα. Το μενού φόβου είχαν συμπληρώσει οι συμβουλές μιας φίλης μας λίγο πριν φύγουμε από Ελλάδα για τις δικές της εμπειρίες στην πόλη ένα χρόνο πριν πάμε εμείς.

Με το που φτάσαμε στον σταθμό των λεωφορείων του Mexico City μας πλησίασαν διάφοροι πωλητές και κράχτες ταξί. Ζευτήκαμε τα σακίδια μας και με βήμα ταχύ τους αγνοήσαμε και πήγαμε προς την έξοδο για να βρούμε την ουρά των ταξί. Βασικά εκεί για να μην σε κλέβουν οι κράχτες και οι ταρίφες, πληρώνεις σε ένα «επίσημο» κιόσκι ένα προκαθορισμένο αντίτιμο ανάλογα την περιοχή που θα πας και δίνεις την απόδειξη στον ταξιτζή.
Ο δικός μας ταξιτζής έφτασε μέχρι την ευρύτερη περιοχή του ξενοδοχείου αλλά μετά δεν μπορούσε να το βρει καθώς δεν το ήξερε. Για καλή μας τύχη το είχε ο Lonely Planet, οπότε κατάφερα να τον οδηγήσω εγώ με το Lonely Planet ανά χείρας, derecha και πάλι derecha.
Το ξενοδοχείο Mayaworld όπου μείναμε, ήταν πολύ συμπαθητικό και καθαρό και δίναμε τα μισά λεφτά από τα άλλα που είχαμε πληρώσει ως τώρα στις πιο βόρειες περιοχές. Το μόνο του πρόβλημα είναι ότι ήταν 20 λεπτά από το κέντρο.

Μετά από αρκετή σκέψη αν θα μείνουμε μέσα ή θα βγούμε βόλτα να μας φάνε οι «αντεροβγάλτες», πήραμε ένα ταξί να μας πάει στην Zona Rosa ένα από τα κεντρικά στέκια της πόλης.
Έκανε αρκετή ζέστη αν και είχαμε πια αρχίσει να προσαρμοζόμαστε στις κλιματολογικές συνθήκες του Μεξικού.

Κάναμε την βόλτα μας στην Zona Rosa που είχε αρκετή κίνηση αλλά όχι τον τρελό τουριστικό χαμό που θα περίμενε κανείς, έμοιαζε με το κέντρο της Θεσσαλονίκης καλοκαίρι. Περπατήσαμε τους πεζόδρομους και χαζέψαμε τα τουριστικά μαγαζιά και εστιατόρια, ήταν εμφανές ότι τα πιο πολλά ήταν φτιαγμένα για Αμερικάνους (και μάλλον από Αμερικάνους). Είπαμε να μην πάμε να φάμε σε κάποιο άγνωστο μέρος (πότε θα ξεψαρώσουμε πια;) και έτσι καταλήξαμε σε ένα από τα εστιατόρια που πρότεινε ο οδηγός μας, το Conditori. Το φαγητό ήταν fusion που σημαίνει ότι για τιμές Λονδίνου πληρώσαμε ΟΚ, αλλά για Μεξικού μας γδύσανε. Σημασία έχει ότι εμείς περάσαμε καλά και ήταν αρκετά καλό το φαγητό.

Μόνο που προς το τέλος είχα αρχίσει να κρυώνω λίγο, καθώς καθόμασταν έξω και μετά τη δύση του ηλίου κάνει αρκετή «δροσούλα». Ψαρωμένοι καθώς ήμασταν πήραμε στο τηλέφωνο τα ράδιο ταξί που μας είχε φέρει για να μας πάρει πίσω στο ξενοδοχείο… Περιττό να σας πω ότι τις πρώτες 10 μέρες στο ταξίδι πληρώσαμε πιο πολλά σε ταξιά από ότι όλους τους υπόλοιπους τρεις μήνες μαζι.