Slow Travel

Στόχος της επόμενης μέρας εκτός από το να δούμε την πόλη ήταν και να αγοράσουμε και «στρώματα» για την επερχόμενη κατασκήνωση μας με τους Δραγουμάνους. Δεν θέλαμε να τα αγοράσουμε από την Ευρώπη για να μην τα κουβαλάμε αλλά και γιατί είχαμε σκοπό να τα αφήσουμε πίσω μόλις τελείωνε το κομμάτι του Dragoman (και άρα και το camping).
Πήγαμε σε ένα μαγαζί που μας πρότεινε ο τύπος από το ξενοδοχείο αλλά δεν είχε τίποτα. Μετά πήγαμε σε ένα μεγάλο πολυκατάστημα που μας πρότεινε μια συμπαθής κυρία από το γραφείο τουριστικών πληροφοριών.
Ήταν η Μεξικανική έκδοση του Notos Galleries είχε απ’ όλα, μόνο αυτό που θέλαμε δεν είχε… Τελικά αγοράσαμε κάτι μικρά χαλάκια για yoga που θα ευχόμασταν να είναι χρήσιμα (μόνο που δεν είχαν θερμομόνωση). Πήραμε και 2 παγούρια για το νερό μας που αποδείχθηκαν σωτήρια στη συνέχεια!

Το μαγαζί αυτό ήταν σε μια μη τουριστική περιοχή και έτσι είδαμε την αληθινή πλευρά της πόλης. Ήταν άκρως κυριλε και αρκετά έρημο από κόσμο, οι υπάλληλοι ήταν εξυπηρετικότατοι όπως θα περίμενε κανείς από ένα τόσο καλό μαγαζί.
Αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση είναι ότι είχε παντού φαρμακεία, Farmacia να δουν τα μάτια σου. Επίσης είχε παντού υπαίθριες καντίνες με φαγήτο.

Με την ομπρελίτσα για να προστατεύουν τα φαγητά και μερικές φορές με καρεκλίτσες για να κάθονται οι πελάτες γύρω από το κουζινάκι του μάγειρα. Αυτό πρέπει να είναι κοινό χαρακτηριστικό σε χώρες του 3ου κόσμου καθώς το είδαμε παντού στην Κεντρική Αμερική, πλην Παναμά (ίσως) καθώς και στην Ν.Α. Ασία.
Έξω από ένα σταθμό του Μετρό σε μια θερμαινόμενη βιτρίνα μιας καντίνας είδα ένα μοσχαρίσιο κεφαλάκι με τορτίλες επάνω του, για να πάρουν γεύση υποθέτω! Είχε πάρα πολύ κόσμο γύρω και γιαυτό δυστυχώς δεν μπόρεσα να το φωτογραφήσω.

Γενικά δεν είχαμε ιδιαίτερο πρόβλημα με το υψόμετρο ή την μόλυνση, ίσως τα Αθηναϊκά μας γονίδια να βοήθησαν σε αυτό. Αν και κάποια στιγμή η κακοφωνία και φασαρία στα διάφορα παζάρια που περάσαμε μας έδωσε στα νεύρα και μας κούρασε.
Είχαμε αρχίσει να ξεψαρώνουμε βλέπετε και έτσι σήμερα κινούμασταν με το Μετρό και στις αγορές που πηγαίναν μόνο ντόπιοι. Πήγαμε στο ξενοδοχείο για να αφήσουμε τα πράματα και μετά να πάμε στο Museo de Antropoligia, το αρχαιολογικό μουσείο της πόλης που είναι για τους πολιτισμούς της Λατινικής Αμερικής ότι είναι το Αρχαιολογικό της Αθήνας για τον Αρχαίο Ελληνικό Κόσμο.

Καθ’ οδόν για το ξενοδοχείο όμως άρχισε να μου βγαίνει μια κούραση και να νιώθω όλο και πιο κουρασμένος αλλά και γενικά άσχημα…
Με το που φτάσαμε στο δωμάτιο μας από τη μια ήθελα να ξεραθώ στον ύπνο, από την άλλη ήξερα ότι αυτή ήταν η μοναδική μας ευκαιρία να δούμε το μουσείο καθότι αύριο ξεκινούσε η εκδρομή με τον Dragoman. Ήμουν σαν ζόμπυ όταν αφήσαμε το ξενοδοχείο, αποφασίσαμε να πάρουμε ένα από αυτά τα τουριστικά λεωφορεία που σου κάνουν ξενάγηση της πόλης και σου επιτρέπου να ανεβοκατεβαίνεις όσες φορές θέλεις. Έτσι πήραμε το λεωφορείο κοντά στο ξενοδοχείο μας με κατεύθυνση το μουσείο. Η Πόλη του Μεξικού έχει μερικές μεγάλες λεωφόρους και αρκετό πράσινο.

Με τις δυνάμεις να με εγκαταλείπουνε φτάσαμε στο μουσείο, όπου μόλις αντίκρισα την είσοδο ένιωσα ένα κύμα αδρεναλίνης να με ξυπνάει, όμως είχα κουράγιο μόνο για το ισόγειο του μουσείου που είναι τα κατ’εξοχήν αρχαία.

Ήμασταν τυχεροί γιατί το μουσείο είχε ξανανοίξει πρόσφατα από μια ριζική ανακαίνιση. Αυτός ήταν και ο λόγος που είχε γίνει μια μεγάλη περιοδεία σημαντικών εκθεμάτων του μουσείου στην δυτική ευρώπη και στην Β. Αμερική την προηγούμενη χρονια, τα είχαμε πετύχει και εμείς στο Λονδίνο

Η παρουσίαση και το στήσιμο του μουσείου είναι ίσως η καλύτερη που έχω δει και νομίζω ότι έχω δει αρκετά. Το μουσείο έχει μια τεράστια εσωτερική αυλή με ένα σιντριβάνι, με τις αίθουσες να περιβάλλουν αυτή την αυλή.
Ίσως στην πολύ έντονη εντύπωση που μου δημιούργησε το μουσείο να βοήθησε και η κατάσταση της υγείας μου. Πρέπει να ψηνόμουν στον πυρετό και είχα πάρει και ασπιρίνη για να μου περάσει, όλο αυτό το εκρηκτικό κοκτέηλ δημιουργούσε μια τρικυμία εν κρανίο αλλά και από την άλλη νόμιζα ότι έβλεπα πουλάκια.

Ένιωθα τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουνε και έτσι αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο. Πρόλαβα όμως και πήρα και ένα βιβλίο από το πανάκριβο, μαγαζί του μουσείου για να θυμάμαι αυτή την επίσκεψη μας μιας και ο φωτισμός αλλά και η κατάσταση μου δεν μου επέτρεψαν να βγάλω πολλές φωτογραφίες.

Λόγω της καταστασης μου δεν περιμέναμε το τουριστικό λεωφορείο αλλά είπαμε να πάρουμε ταξί. Γνωρίζαμε ότι κατά πάσα πιθανότητα δεν θα ξαναπαίρναμε ταξί σύντομα, έτσι παραβλέψαμε το γεγονός ότι ο τύπος με την αμερικάνικη λιμουζίνα που μας πήγε στο ξενοδοχείο μάλλον μας έγδυσε. Adios tarifas Mexicano!!