Slow Travel

Καθώς είχαμε φτάσει αρκετά αργά το προηγούμενο βράδυ στην Guadalajara και στο ξενοδοχείο μας δεν μπορέσαμε να βγάλουμε την παραμικρή άκρη για το τι συμβαίνει με το Tequila Express (Que? που θα έλεγε και ο Manuel απο το Fawlty Towers!), είπαμε να πάμε πρωί πρωί στο σταθμό μπας και βγάλουμε άκρη.

Φτάνοντας στο σταθμό είδαμε μια κινητικότητα, όμως οι διαφημιστικές πινακίδες έλεγαν ότι το τραίνο είναι μια φορά την εβδομάδα…κάθε Σάββοτο, ήταν όμως Κυριακή…φτου!

Ρωτήσαμε όμως και μας είπαν ότι λόγω αργίας την προηγούμενη μέρα, το δρομολόγιο εκτακτώς θα γινόταν Κυριακή!

Εδώ να συμπληρώσω ότι το εν λόγω τραίνο είναι καθαρά τουριστικό, φολκλορικό και σε μεταφέρει σε ένα αποστακτήριο tequila. Μέχρι τον προηγούμενο χρόνο πήγαινε στο αποστακτήριο της Jose Cuervo, από φέτος πάει στης Herradura στο Amatitlan, τη διπλανή πόλη. Γιαλατζί λοιπόν το «tequila» express αφου δεν σε πάει στην Tequila αλλά στο διπλανό Amatitlan. Βέβαια tequila πίνεις άφθονη έτσι και αλλιώς, οπότε no problem!

Το τραίνο λοιπόν ήταν να φυγει στις 10πμ (το ρολόι μου έδειχνε 9), πήραμε τα εισητήρια μας και περιμέναμε στην αίθουσα του σταθμού.

Όπου εκτός από τους τουρίστες ήταν και μια μπάντα mariachi που έκανε πρόβες με τις τρομπέτες της.

Δεν είχαμε κάτσει ούτε 20 λεπτά όταν άρχισε η επιβίβαση στο τραίνο…μπράβο ακρίβεια οι μεξικάνοι….

Εκεί διαπιστώσαμε ότι όχι μόνο είχαμε πέσει από την Ακρόπολή και σταθήκαμε όρθιοι, αλλά βρήκαμε και πορτοφόλι…

Η Guadalajara είχε άλλη ώρα από την ακτή του Ειρηνικού από όπου είχαμε έρθει…τώρα είμασταν στο +1, δεν ήταν 9:20, αλλά 10:20!!!

Πήγαμε τη λάθος μέρα, την λάθος ώρα, και καταφέραμε να βρούμε τραίνο!

Το τραίνο πολύ σύγχρονο, ίσως πιο μοντέρνο από το αντίστοιχο του Copper Canyon.

Από τη στιμή που επιβιβαστήκαμε μας ποτίζανε tequiles…όλων των ειδών και χρωμάτων (ήταν ακόμα 10:30πμ!!!!).

Όταν φτάσαμε στο αποστακτήριο, μας κάνανε μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα περιήγηση σε όλους τους χώρους του.

Μερικά λόγια για την tequila:

Παράγεται αποκλειστικά στην πολιτεία Jalisco του Mexico από ένα φυτό που λέγεται blue agave. Οπτικά είναι σαν ένας τεράστιος ανανάς με μεγάλα φύλλα, που όμως φυτρώνει στο έδαφος και μόνο τα φύλλα του εξέχουν.

Αυτό που κάνει το blue agave ακόμα πιο πολύτιμο (εκτός από το γεγονός ότι καλλιεργείται σε ένα μόνο μέρος), είναι ότι για να ωριμάσει ο καρπός χρειάζεται 6-10 χρόνια και καταστρέφεται ολοκληρωτικά κατά την συγκομιδή. Δηλαδή δεν υπάρχει αγκαβόδεντρο, είναι ένας ανεξάρτητός καρπός που ξεριζώνεται όλος μαζί απο το έδαφος για να γίνει η tequila, αλλά και άλλα προϊόντα.

Ο el jimador λοιπόν εκτός από μια από τις μάρκες του αποστακτήριου Herradura, είναι και ο τύπος στο παραπάνω video. Αυτός δηλαδή που καθαρίζει το blue agave από τα φύλλα και από το περίβλημα (όπως τον ανανά).

Την καθαρισμένη «σάρκα» του καρπού αυτού την βράζουν σε ειδικoύς φούρνους και κάνουν κάτι σαν μείγμα μαρμελάδας που μοιάζει και μυρίζει αρκετά με αλκοολικό ανανά. Μας έδωσαν να δοκιμάσουμε και ήταν καταπληκτικό!

Μετά μπαίνει στα ειδικά δοχεία για γίνει η αλκοολική ζύμωση όπως και με όλα τα αλκοολούχα ποτά. Η διαφορά στην «αυθεντικότητα» της tequila, έγκειται στο πόσοστό μαγικού πολτού από agave που θα χρησιμοποιηθεί σε αυτό το στάδιο. Αν είναι 100% τότε είναι μια υψηλής ποιότητας tequila, σε κάθε περίπτωση όμως για να ονομάζεται tequila, πρέπει να έχει τουλάχιστον 51%.

Μπορείτε να δείτε περισσότερες πληρφορίες για την tequila στην επίσημη σελίδα των τεκιλοπαραγωγών.

Την Herradura δεν την ξέραμε μέχρι που πήγαμε εκεί, με μεγάλη μας χαρά όμως είδαμε ότι άρχισε να εισάγεται και στην Ελλάδα και την προτιμούμε σε σχέση με την Jose Cuervo….η οποία δεν πίνεται (μπλιάχ).

Μετά την ξενάγηση κάτσαμε για φαγητό στην αυλή που είχε στηθεί γύρω από μια σκηνή για τους mariachi.  Αφού φάγαμε ένα ουδέτερο τουριστικό φαγητό, το οποίο όμως χαρήκαμε ιδιαίτερα καθώς ήταν η πρώτη στερεά τροφή που φάγαμε από το πρωί μετά από όλες αυτές τις τεκίλες που δοκιμάσαμε!

Άρχισε λοιπόν το «τουριστικο» show πάντα υπό την ζωντανή υπόκρουση των mariachi:

Είδαμε δύο ζευγάρια με πολύ ωραίες στολές να χορεύουν παραδοσιακούς χορους.

Τον πατέρα και τον γιό να παίζουνε με τα λάσο.

και τέλος έναν τραγουδιστή που νόμιζε οτι είναι πολύ μοιραίος, να μας τραγουδάει μελαγχολικά τραγούδια.

Στην επιστροφή με το τραίνο ήταν όλοι κουρούμπελο…όπως καταλαβαίνετε και γιαυτό τα στοιχεία είναι λίγο θολά…