Η αναμονή άξιζε τον κόπο καθώς η διαδρομή μας μέχρι το Los Mochis ήταν παραπάνω από εντυπωσιακή. Ήταν ήδη μεσημέρι όταν ξεκινήσαμε που σημαίνει οτι είχαμε μόνο 4-5 ώρες ήλιου για να απολαύσουμε τη θέα.
Με το κούνημα του τραίνου πήραμε και έναν υπνάκο, για να ξυπνήσουμε μέσα στην νύχτα και να διαπιστώσουμε ότι ακόμα δεν είχαμε φτάσει. Και αυτό το τραίνο είχε καθυστέρηση… μόνο που αυτό δεν είχε άλλο τραίνο μπροστά του για να το καθυστερεί. Με το που φτάσαμε στο σταθμό υπήρχε μια σχετική κινητικότητα καθώς το τραίνο μας ήταν γεμάτο τουρίστες, οπότε όλο και κάποιος τους περίμενε για να τους πάει στο ξενοδοχείο τους.
Προορισμός μας η παραλικακή πόλη του Los Mochis. Το ξενοδοχείο ήταν εκτός του κέντρου της πόλης σε μια εμπορική γειτονιά. Περνώντας μπροστά απο το μπαρ του ξενοδοχείου για να πάμε στη ρεσεπτιον, το είδαμε γεμάτο από μεσήλικες μεξικάνους επιχειρηματίες με τις μπύρες ανα χείρας να χορεύουν, μαζί με τις κοιλάρες του, μερακλωμένοι υπό τους ήχους του Santana.
Για άλλη μια φορά ήμασταν τυχεροί που μέναμε σε ένα μεγάλο ξενοδοχείο καθώς το εστιατόριο και εδώ ήταν ανοιχτό και έτσι μπορέσαμε να φάμε ένα ανθρώπινο φαγητό μετά από 2 μέρες.
Slow Travel 
Σχολιάστε