Slow Travel

Μερικές ώρες αργότερα και ένα σταθμό πιο κάτω κατεβήκαμε στο Posada Barrancas, ένα σταθμό στην κυριολεξία στη μέση του πουθενά. Ακριβώς όπως το βλέπουμε στις ταινίες γουέστερν με την γραμμή του τραίνου και ένα καλύβι στην άκρη της με τον τηλεγραφητή και τον εισπράκτορα. Στο Posada Barrancas δεν μας περίμενε τηλεγραφητής αλλά ένα παλιό κατασκονισμένο αμερικάνικο σχολικό λεωφορείο (παίζει τρελή ανακύκλωση σε όλη τη Λατινική Αμερική με αυτά) για να μεταφέρει εμάς και ένα ημιφορτηγό για να πάρει τα πράματα μας. Ξέχασα να σας πω ότι δεν ήμασταν οι μόνοι που κατεβήκαμε στη μέση του πουθενά από το τραίνο. Για κακή μας τύχη μια μεγάλη παρέα Ιταλών με 2-3 σκατόπαιδα (το τονίζω αυτό), είχαν για προορισμό το ξενοδοχείο Posada Mirador στο χείλος του φαραγγιού, όπως και εμείς. Τι να την κάνω την έλλειψη, ηλεκτρικού, τηλεφώνου, τηλεόρασης, την ηρεμία της φύσης όταν έχει 3 διαολόπαιδα όχι μόνο να μην βγάζουν τον σκασμό, αλλά να μην τους λένε τίποτα και οι γονείς τους (άρα καμία ελπίδα να σκάσουν!).

Posada Mirador σημαίνει πανδοχείο με θέα, και δικαιούται πέρα για πέρα αυτό το όνομα. Είναι χτισμένο στην άκρη του γκρεμού έτσι ώστε κάθε δωμάτιο να έχει θέα σε ένα από τα φαράγγια του Baranca del Cobre.

Στον πάτο της χαράδρας (που είναι μία μέρα ποδαρόδρομος από το ξενοδοχείο), ζει μια κοινότητα Tarahumaras τελείως αποκομένη από τον έξω κόσμο καθώς μόνο μερικοί τρελοί τουρίστες θέλουν και αντέχουν να κάνουν την διαδρομή. Ο ξεναγός από το ξενοδοχείο μας είπε ότι η κοιλάδα αυτή έχει τη δική της ξεχωριστή χλωρίδα και πανίδα επειδή είναι τόσο αποκομμένη από εξωτερικές επιρροές. Οι ινδιάνοι αυτοί καλλιεργούν πορτοκάλια και μπανάνες τα οποία μας έφερναν και εμάς για να μας τα πουλήσουν.

Η αρχιτεκτονική σύμβουλος αυτής της έκδοσης παρατήρησε ότι το στυλ του ξενοδοχείου είναι αρκετά κοντινό στο Κυκλαδίτικο, καθώς έχουν παρεμφερή υλικά και κλιματολογικές συνθήκες, μόνο που εδώ όλα έχουν το χρώμα της όχρας.

Το δωμάτιο μας ήταν υπέροχο με παραδοσιακά έπιπλα, υφαντά και τζάκι, το μπαλκόνι τεράστιο και η θέα να σου κόβει την ανάσα.

Αν η κουζίνα του ξενοδοχείου ήταν υποφερτή, θα μπορούσε να πει κανείς ότι το Posada Mirador είναι ένα ιδανικό μέρος για να αποκοπεί κανείς από τον πολιτισμό. Θα μπορούσε να είναι προορισμός για μήνα του μέλιτος ή καταφύγιο για παράνομα ζευγάρια μακριά από αδιάκριτα βλέμματα.

Δυστυχώς όμως το φαγητό δεν τρωγότανε και το χειρότερο είναι οτι έπρεπε να φάμε το υποχρεωτικό μενού, δεν είχε επιλογή a’lacarte. Πρώτο πιάτο ήταν σούπα, για την οποία θα διαπιστώναμε οτι είναι προσφιλές πρώτο πιάτο για τους ντόπιους σε όλο το Μεξικό. Για κακή μου τύχη το κυριώς πιάτο ήταν ψάρι, κάτι το οποίο αποφεύγω όπως η Ματίνα αποφεύγει τα αεροπλάνα. Ευτυχώς ο σερβιτόρος ήταν όλο κατανόηση στο «πρόβλημα» μου και μου έφερε ένα πιάτο με τορτίλες και λυωμένο τυρί που δεν ήταν και τοσο κακό!

Στο τεράστιο μπαλκόνι έξω από το εστιατόριο του ξενοδοχείου βρισκόταν το υπαίθριο μπαρ καθώς και μια ποτίστρα για πουλιά που κρεμόταν από το ταβάνι. Είναι μια πολύ ιδιαίτερη κατασκευή καθώς ο σκοπός της δεν είναι μόνο να προσελκύσει «ντροπαλά» πουλιά να πιούν νερό, αλλά και να αποτρέψει άλλα ανεπιθύμητα πλάσματα από το να κάνουν το ίδιο (κυρίως σκίουρους).

Ο ξεναγός του ξενοδοχείου μας έκανε μια βόλτα στη φύση γύρω από το ξενοδοχείο αλλά και σε ένα «οικισμό» ινδιάνων, 4-5 χαμόσπιτα σκαλισμένα στο βράχο για να προστατευθούν από τα στοιχεία της φύσης. Οι υπόλοιποι τουρίστες βγάζανε σαν τρελοί φωτογραφίες τους ινδιάνους λες και ήταν ζώα του τσίρκου. Έγω ντρεπόμουν να τους τραβάω φωτογραφίες κατάφατσα και προκλητικα και αρκέστηκα σε μερικές μακρινές ή «κρυφές» πόζες.

Οι ινδιάνοι αυτοί είχαν παρατήσει τα σπίτια τους στον πάτο της κοιλάδας για να είναι πιο κοντά στο ξενοδοχείο και τις ψευτοδουλείες που τους προσέφερε.

Την επόμενη μέρα ευτυχώς δεν έπρεπε να ξυπνίσουμε από τα άγρια χαράματα καθώς θα πέρναμε το τραίνο από εκεί που μας είχε αφήσει. Ξαναμπήκαμε στο παλιό αμερικάνικο σχολικό λεωφορείο και πήγαμε στο σταθμό στη μέση του πουθενά να περιμένουμε.

Το τραίνο άργησε λίγο και ο κόσμος σουλάτσαρε νευρικά στην στενή πλατφόρμα.