Slow Travel

Είδαμε άλλη μια ταινία και ο χρόνος πέρασε γρήγορα για τον τελικό μας προορισμό.

Στο σταθμό λεωφορείων της Chihuahua μας περίμενε ο άλλος οδηγός που είχε κανονίσει το γραφείο ταξιδιών.

Ο Jose ήταν πολύ ευγενικός και παρά το προχωρημένο της ώρας μας πήρε από τον έρημο σταθμό και μας πήγε στο ξενοδοχείο μας (Radisson Casa Grande – ουαου!) το οποίο ήταν κυριλέ και είχε και αρκετούς αεροπόρους για πελάτες. Δεν το είχαμε συνειδητοποιήσει ακόμα αλλά ήταν ήδη αργά για δεδομένα Μεξικού. Επειδή όμως το ξενοδοχείο μας ήταν μεγάλο και κυριλέ το εστιατόριο του ήταν ανοικτό και εκεί απολαύσαμε το πρώτο μας Μεξικάνικο γεύμα και τις πρώτες margueritas!

Ήταν μια ιερή στιγμή την οποία απολαύσαμε παρά την κούραση μας. Ήταν από τα καλύτερα μεξικάνικα γεύματα που φάγαμε στο ταξίδι μας.

Το ξενοδοχείο έμοιαζε πολύ με τα στερεότυπα που βλέπει κανείς στα αμερικάνικα έργα, με τις καμάρες παντού και το χρώμα της όχρας.  

Την επόμενη μέρα έπρεπε να ξυπνήσουμε από τα άγρια χαράματα για να προλάβουμε το τραίνο για το Copper Canyon.

5:15 ακριβώς στη ώρα του μας περίμενε στην ρεσεπτιον πάλι ο Jose, ο οποίος είχε κοιμηθεί σαφώς λιγότερο από εμάς, αλλά ήταν χαμογελαστός και ευγενικός, για να μας πάει στο σταθμό του τραίνου αυτή τη φορά.

Σε αντίθεση με το σταθμό των λεωφορείων της πόλης ο σιδηροδρομικός της σταθμός ήταν αρκετά έρημος, αν εξαιρέσει κανείς τις ορδές ταξί που άφηναν επιβάτες του τραίνου. Το Chihuahua Pacifico Express είχε δυο δρομολόγια την ημέρα ανά κατεύθυνση (Ανατολικα – Δυτικά και Δυτικά – Ανατολικά). Ένα το πρωί που είναι το λουξ και ένα το μεσημέρι που είναι ο καρβουνιάρης, χωρίς κλιματισμό και συνιστάται μόνο για ντόπιους, τουλάχιστον αυτό μας τόνισαν όσοι ρωτήσαμε. Η μία του άκρη είναι η Chihuahua (προφανώς…) και η άλλη είναι το Los Mochis στις ακτές του Ειρηνικού (Pacifico). Στο ενδιάμεσο είναι το Barranca del Cobre ή Copper Canyon, ένα σύμπλεγμα φαραγγιών και χαραδρών 4 φορές μεγαλύτερο από το Grand Canyon που είναι μερικές εκατοντάδες μίλια βορειότερα στην Αριζόνα.