Slow Travel

Κατά μήκος του ποταμου Rio Grande (Rio Bravo για τους Μεξικάνους) που αποτελεί και την Αμερικανό-Μεξικανική μεθόριο υπάρχει μια σειρά από δίδυμες πόλεις, μια από κάθε πλευρά των συνόρων. Αυτές οι πόλεις αποτελούν εκτός από συνοριακά περάσματα σημαντικά οικονομικά κέντρα.

Από τη Μεξικανική πλευρά συσωρεύονται οι δύστυχοι προσπαθώντας να περάσουν τον ποταμό Rio Grande και να φτάσουν στο αμερικάνικο όνειρο. Από την άλλη πλευρά η Μεξικάνικη κυβέρνηση έχει θεσπίσει την ζώνη των 10 μιλίων από τα σύνορα στην οποία μπορούν να περάσουν ελεύθερα οι Αμερικάνοι χωρίς πολλά πολλά. Τι θα μπορούσε να κάνει ο «πλούσιος» βορειοαμερικάνος 10 μόνο μίλια από τα σύνορα; Σύμφωνα με τις διαφημίσεις που είδαμε και τις πληροφορίες που συλλέξαμε, έρχονται να αγοράσουν φτηνά φάρμακα χωρίς συνταγή γιατρού αλλά και να φτιάξουν τα δόντια τους σε φτηνούς οδοντιάτρους (για άλλες ιατρικές ειδικότητες δεν είδα τίποτα)

Τα δύο μεγαλύτερα περάσματα είναι στην San Diego – Tijuana (διάσημο από πολλές ταινίες) στις ακτές του Ειρηνικού και στο El Paso – Ciudad Juarez στη μέση του πουθενά.

Ciudad για τους ισπανομαθείς σημαίνει πόλη, Πόλη του Juarez λοιπόν. Juarez είναι ένας από τους εθνοπατέρες του Μεξικού.

Το τραίνο εφτάσε στο El Paso με αρκετή καθυστέρηση, στην Αμερική μας είπαν οτι οι εμπορικές αμαξοστοιχίες έχουν πάντα προτεραιότητα στο σιδηροδρομικό δίκτυο. Έτσι τα επιβατηγά τραίνα δεν φημίζονται για την ακρίβεια τους αφού και το πιο γρήγορο intercity μπορεί ανά πάσα στιγμή να κολλήσει πίσω από κάποιο καρβουνιάρη, ο ορισμός του slow travel λοιπόν. Αυτή είναι και η αιτία που οι ταξιδιώτες των τραίνων στην Αμερική τα προτιμούν για άλλους λόγους, όπως ο φόβος των αεροπλάνων (η 11^η Σεπτεμβρίου συνέβαλε πολύ σε αυτό).

Στον σιδηροδρομικό σταθμό του El Paso μας περίμενε ο Rudy ο ηλικιωμένος gringo[1] σοφέρ από το πρακτορείο για να μας πάει στο σταθμό των λεωφορείων. Για κακή μας τύχη επειδή αργήσαμε να φτάσουμε στο El Paso χάσαμε το τελευταίο λεωφορείο που θα μας πήγαινε κατευθείαν από την Αμερικάνικη πλευρά των συνόρων (El Paso δηλαδή) στον προορισμό μας για σήμερα που ήταν η Chihuahua στο Βόρειο Μεξικό. Έτσι o Rudy μας είπε ότι έπρεπε να πάρουμε ένα τοπικό λεωφορείο από το El Paso στον σταθμό λεωφορείων του Juarez και από εκεί να προλάβουμε το τελευταίο υπεραστικό λεωφορείο της ημέρας για την Chihuahua. Αν έπρεπε να το κάνω αυτό τώρα δεν θα είχα κανένα πρόβλημα, αλλά ήταν ακόμα οι πρώτες μέρες του ταξιδιού μας, νέα χώρα, νέα ήπειρος, νέος κόσμος (ο Τρίτος), νέος εξοπλισμός και νέα ρούχα (γεμάτα τσέπες, τσεπάκια να περιέχουν όλα τα πολύτιμα αντικείμενα μας).

Ο τύπος μας άφησε στο σταθμό λεωφορείων του El Paso, για να πάρουμε το τοπικό για το Juarez και έφυγε. Μείναμε να κοιτάμε αυτό το κακομοιριασμένο κτίσμα με ένα ψωρολεωφορείο απέξω. Μαζέψαμε την πραμάτεια μας και κινήσαμε για το κτίριο των εισητηρίων. Με το που μπήκαμε μέσα νιώσαμε σαν την μύγα μες το γάλα, σαν την σκηνή στο Desperado [2] όπου εν μέσω σκοτωμού στο Μεξικάνικο μπαρ μπαίνει μια παρέα αθώα κολλεγιόπαιδα. Κολλεγιόπαιδα μπορεί να μην ήμασταν, αλλά τους ντόπιους ποσώς τους ενδιέφερε. Νιώσαμε όλα τα μάτια πάνω μας, να μας σκαναρουν από τα νύχια την κορυφή (αφού οι πιο πολλοί κάθονταν με σκυμμένο το κεφάλι και το πρώτο που αντίκριζαν ήταν τα δυτικά παπούτσια εκστρατείας μας). Η σχετικά μικρή αίθουσα ήταν γεμάτη κόσμο, με τους μπόγους και τις πραμάτειες τους. Πρέπει να ήταν chicanos [3] που γυρνούσαν στην πατρίδα με τα δώρα, κουβαλούσαν από γιγάντιες κούτες με ηλεκτρικές συσκευές μέχρι κότες. Η Ματίνα με το που μπήκαμε με σκούντισε για να μου δείξει κάτι «καταπληκτικές» φιδίσιες καουμπόικες μπότες με ασορτί ζώνη που φορούσε ένας ντόπιος λέγοντας ότι επιτέλους βρήκε κάτι ενδιαφέρον να αγοράσει! Όπως θα βλέπαμε καθημερινά από εδώ και στο εξής, αυτά τα αξεσουαρ σε συνδυασμό με τζιν παντελόνι και καουμπόικο καπέλο αποτελούν το καθημερινό ντύσιμο των Μεξικάνων. Παρόλο που ήμασταν ακόμα στις ΗΠΑ κανείς δεν μιλούσε αγγλικά, ήταν σαν να είχαμε ήδη μπει στο Μεξικό.

Αν και δεν έχω πάει εκεί δεν θα πρέπει να απέχει πολύ από μεθοριακά περάσματα στην Ελληνο-Αλβανική μεθόριο σε ώρα αιχμής.

Προσπαθώντας να ακολουθήσουμε πιστά όλα όσα είχαμε διαβάσει στους οδηγούς για το πώς μπορεί να προστατευθεί κανείς από κλοπές επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο, έχοντας τα μάτια μας στα σακίδια μας που μπήκανε στην μπαγκαζιέρα. Κοιτώντας το ρολόι είδαμε ότι δεν είχαμε και πολύ καιρό για να προλάβουμε την ανταπόκριση μας για την Chihuahua. Το λεωφορείο ξεκίνησε κάποια στιγμή και μέσα από στενά σκονισμένα δρομάκια γεμάτα κάθε λογής μαγαζιά περάσαμε τον ποταμό και φτάσαμε στο συνοριακό φυλάκιο του Μεξικού.

Κατεβήκαμε όλοι από το λεωφορείο και πήραμε τα πράματα μας. Καθώς ήμασταν οι μόνοι gringos στο λεωφορείο γίναμε αμέσως στόχος ενός «αχθοφόρου» που ευγενικά προσφέρθηκε να μας κουβαλήσει τα σακίδια. Το γεγονός ότι ήταν μισή μερίδα, καχεκτικός και κάποιας προχωρημένης ηλικίας δεν τον πτοούσε ιδιαίτερα στην προσπάθεια του να μας «βοηθήσει» με το αζημίωτο. Μεταφέραμε τις αποσκευές μας σε κάτι τραπέζια όπου μας περίμεναν οι συνοριακοί φρουροί. Οι μόνοι φυσικά που έλεγξαν ήμασταν εμείς, παιδευτήκαμε να ξεκλειδώσουμε όλα τα λουκέτα από τα σακίδια για να τα ανοίξουμε, αλλά οι τελωνειακοί δεν αγχωνόντουσαν (εδώ είναι Μεξικό!), ο μόνος που δυσανασχετούσε ήταν ο οδηγός του λεωφορείου και οι υπόλοιποι επιβάτες που είχαν εντωμεταξύ ξαναπάρει τις θέσεις τους στο λεωφορείο.

Ο τελωνιακός αφού ψαχούλεψε νωχελικά τα πράματα μας, μας έκανε νόημα να προχωρήσουμε, έτσι απλά (που να ξέραμε ότι αργότερα αυτό θα μας έβαζε σε μπελάδες).

Ανεβήκαμε πάλι στο λεωφορείο το οποίο αναχώρησε για τον σταθμό υπεραστικών λεωφορείων της πόλης.